‘Geen afscheid, maar tot ziens’

‘Nee, ik ga niet huilen’ dat zei ze, dat nam ze zich ook plechtig voor. Zij hoopt dat dat lukt.
‘We nemen geen afscheid’ zei haar vriendin, ‘we zeggen tot ziens.’
Dat ze elkaar weerzien zou heel reëel zijn gezien hun leeftijden, maar er bestaat toch altijd een kleine kans dat het niet zal gebeuren. Een ongelukje of ziekte kan veel veranderen in zeer korte tijd, daarvan is zij zich goed bewust. Zij heeft geen recht op morgen. Zonder woorden weten zij ook best dat deze vriendschap echt en hecht is. De afstand zal daar niet veel aan veranderen. De omstandigheden maken het alleen wat gecompliceerder.
Die vriendin vertrekt zeer binnenkort voor een paar jaar naar de andere kant van de wereld. Zij zullen elkaar dus niet meer iedere dag even kunnen zien, voelen en ruiken. Maar schrijven dat zullen zij nog meer doen dan ooit te voren.

Zij hebben nu nog 48 uur en van die uren zullen ze er zeker nog wel een paar samen zijn. Samen genieten ze daar intens van, als een spons nemen ze al die kleine momenten op. Het hoofd van haar vriendin loopt af en toe over van al het geregel en dan neemt zij even wat dingen over om haar te ontlasten. En omdat zij blij is dat ze iets kan doen voor haar vriendin.
Afscheidsfeestjes op school en bij de judo, de kinderen nog voor een laatste keer zwemmen met vrienden, nog een extra paardrijdwedstrijd voor de oudste, het kan allemaal.

Mochten ze toch huilen op het vliegveld is het niet van verdriet, maar meer van geluk dat zij samen genietmomenten hebben gehad en er hopelijk ook nog vele zullen krijgen.