‘Voor jou tien anderen’ en de spreekwoordelijke deur wordt letterlijk dicht gegooid. Ik voel even aan mijn neus om te zien of er denkbeeldig bloed is maar gelukkig is het slechts mijn hart dat brak. Pijnlijk bekruipt mij een ongemakkelijk gevoel. Ondanks dat ik durf toe te geven dat ik mezelf behoorlijk hoog heb zitten en nimmer twijfel aan mijn eigen kunnen, strompelt de impressie op dat de wereld niet enkel draait om mij.
Zonder jou draait de aarde nog altijd om haar as. De zon zal niet stoppen met schijnen en zelfs de regen zal geen extra drup laten op gure dagen. Het individu welke tien anderen prefereert boven mijn aanwezigheid, zal geen nacht minder slapen door mijn absentie. Even kijk ik naar de heldere lucht aan de horizon. Het is donker en het heelal is groot. Te groot voor mij om te mogen verwachten enige impact te hebben op de draaiing van onze planeet.
Het voelt of ik supporter ben. Ik mag even kijken, zelfs juichen nu en dan. Bij verlies mag ik zelfs huilen, gillen, stampen of gewoon maar iemand slaan. Niemand zal het zien als van wezenlijk belang voor de speler in het veld. De speler is alleen al blij dat hij deelneemt aan het spel. Ik daarentegen sta enkel te kijken en kan mij hooguit met streaken op het speelveld begeven. Overtuigd van mijn eigen zijn, en blij met het feit dat de deur gesloten is, besluit ik de sterspeler te worden.
Al werd de deur nog zo hard dicht geslagen. Al brak mijn gevoel in duizend stukken. Zelfs een ezel kan, met een simpele spreuk, honderden gouden dukaten poepen.
5 reacties
Nachtzuster · 7 april 2013 op 09:32
Ik kan dit stukje niet zo goed plaatsen. Is het nu deprimerend of juist niet? Ben je verlaten of afgewezen voor een baan? Op zich maakt het niet uit waarover het gaat, maar voor mij klinkt het te warrig. Helemaal eens met je gegeven dat de wereld niet om jou (of mij, of mijn buurman) draait. Gelukkig maar!
Ma3anne · 7 april 2013 op 09:57
Mooi verwoord. De ontgoocheling en het gevoel dat je er niet meer toe doet. Maar dat is natuurlijk niet zo en dat zie je zelf gelukkig ook.
Dat van die dukaten poepen houden we erin! 😀
KingArthur · 7 april 2013 op 14:53
Beetje moeilijk stuk om op te reageren. Ik denk dat de tekst te kort is voor het gevoel dat je probeert duidelijk te maken. Wat ik ook wat gek vond was dat je de eerste alinea op je zelf betrekt om in de tweede alinea over een ander te beginnen.
u-queen · 9 april 2013 op 21:36
daar heb ik inderdaad nog over getwijfeld maar ik heb besloten het tweede stuk met zonder jou te beginnen – alsof ik tegen mezelf praat 😉 – om toch in de buurt van het origineel te blijven denk ik …
u-queen · 7 april 2013 op 20:46
ergens in 2008 of 2009 heb ik eens een kort stukje geschreven ‘zonder jou’- ik had toen nog geen bepaalde stijl en was nog wat op zoek. mijn columns zijn altijd wat vaag, daar kan ik weinig aan doen helaas, ik zal wel gewoon wat vaag zijn haha. dit is in ieder geval dezelfde column welke ik hier toen inzond als eerste inzending maar dan de herschreven versie ervan.