Gewoontjes

Schrijven van zoiets als dit is niet anders dan een gesprek met een ieder die op lijnen van een ander loopt. Beetje warrig, maar zeker waar in zeker zin. Iedere opbouw vereist een vereiste van een aantal woorden, meerdere zinnen en een puntje tot besluit. Of misschien een uitroepend teken dat schreeuwt om aandacht. Wat ik vooral fantastisch vind, is vooral helemaal niets. Het hoeft niet altijd ergens op te slaan, of inhoud te hebben, als er maar iets staat waarvan jij het gevoel hebt dat er iets gebeurde tijdens het schrijven. Een klein beetje het idee krijgen dat je echt met iets belangrijks bezig bent. Een wirwar van woorden, letters en zins opbouw kronkelen als warrige spelden door mijn eindeloos grijze hersenpannetje. Elke combinatie mogelijk en elke logische volgorde achter zich latend. Maar bovenal voor mij, iets waarvan ik zeker weet dat dit is wat ik altijd nodig heb gehad. Eindeloos gebrabbel en gerommel aan een tekst waar niemand op zit te wachten, of toch juist wel. Kan mij het schelen ook zeg, ik ben hier toch de schrijver. Onwetend en vol verwachting, over wat mij morgen weer te binnen schiet, hoop ik hier nog lang te schrijven en te vertellen waarover mijn hersenloze spelden krioelend over nadenken. Volledig in het duister en zonder enig doel, behalve voor mijn eigen goede gevoel. Als dat al gevoel genoemd word. Ik weet het weer, ik was alleen. Zonder iemand anders, maar vooral alleen.

Liége