Goeiemorgen

Vorig jaar ben ik er mee begonnen. Niet geheel spontaan moet ik u bekennen, en in den beginne ook wat onwennig en zachtjes fluisterend, maar langzamerhand luider en met een dwingend enthousiasme. Ik ben goeiemorgen gaan zeggen in mijn buurt.

Wat was begonnen als een kleine vergissing op straat, die dateerde uit de tijd dat ik nog in een klein dorpje woonde, werd voor mij al snel een persoonlijke kruistocht, een ware revolutie op het gebied van de ‘common courtesy’.

In mijn oude dorp, een kilometer verderop, kon je geen rolcontainer buiten zetten zonder een aantal goeiemorgens in ontvangst te nemen. Maar hier zijn de regels anders. Een goeiemorgen is enkel toegestaan wanneer je een hondenriem in je hand hebt, of je binnen het 10-metergebied komt van een vrouw, binnen de beperkingen dat de lantaarnpalen aan moeten staan. Een moreel verval wat mij betreft.

Het spijt mij om u als lezer het plezier niet te kunnen bieden van video-opnames, want het was een spectaculair gezicht geweest om de reactie van mijn buurtgenoten te zien op mijn grove overtredingen van deze omgangsregels. Ik had met een ‘fifty shades of gray’ stoeipakje niet meer indruk kunnen maken dan met mijn ongeoorloofde ‘goeiemorgens’.

Echter na een aantal maanden stotterende antwoorden, wegkijkende blikken en lege blikken begon er iets te veranderen. Mijn buurman was de eerste, die mij ’s ochtends vroeg met een trotse blik voor was. ‘Goeiemorgen’ zei hij, het woord proevende alsof hij het eerste hapje proefde van een nieuw gerecht. Samen zeiden we toen ‘Goeiemorgen’ tegen de postbode, en sindsdien brengt de postbode niet alleen meer brieven mee, maar ook een welgemeend ‘goeiemorgen’.

Ik wil u niet in de veronderstelling brengen dat mijn revolutie nu het hele land door zal gaan. Om eerlijk te zijn heeft hij niet verder gereikt dan halverwege mijn straat. Maar in ieder geval hoef ik niet door het leven te gaan zonder een goedbedoelde aanmoediging aan het begin van de dag.

Volgens een onderzoek onder de Telegraaf-lezers staan nederlanders aan het rand van het morele verval. Misschien moet je dit net zo zien als het milieu: het begint toch echt bij jezelf.