Hallux Valgus

‘Ik heb een fallus…’
Met dat ik het mezelf hoor zeggen wil ik acuut door de grond zakken. De orthopedisch chirurg kijkt me meewarig doch geamuseerd aan. De hele week heb ik geoefend op het correct uitspreken van de Latijnse benaming voor de kwaal aan mijn voet. Hallux is grote teen en valgus betekent scheef. Door het dragen van stiletto’s sinds mijn geboorte is er aan de zijkant van mijn voet(en) een knobbel ontstaan. Op zich niet pijnlijk, maar omdat door de scheefstand de grote teen de grond niet meer raakt, dragen de middelste tenen mijn gewicht waardoor ze verzakken en dat is wel pijnlijk. Evt. kandidaten op datingsites die van lange boswandelingen houden skip ik al bij voorbaat. Prinsen die aan de deur komen, blazen teleurgesteld de aftocht omdat het glazen muiltje blijft steken ter hoogte van de glimmende knobbel. Mijn voeten passen alleen nog in Uggs. De afkeurende blik van mijn baas bij het ontwaren van de grote zwarte Uggs onder mijn Dior mantelpakje gaf de doorslag om me te laten opereren.  Tijdens het korte consult legt de orthopedist me uit wat de operatie precies inhoudt. Een klantenpas van de Gamma lijkt me wenselijk. Slijptollen, zagen en beitels zullen er aan te pas komen.

Enkele dagen voor de ingreep ontvang ik een factuur van het consult via mijn zorgverzekeraar VGZ . Op het eigen risico bedrag was ik voorbereid, maar als ik lees dat de kliniek niet bij hun is aangesloten schiet ik in de stress. Ik had hier vooraf specifiek naar geïnformeerd bij VGZ en bevestigd gekregen dat alles 100% vergoed zou worden. Het telefoontje wat ik meteen pleeg blijkt de eerste te zijn van een ontelbare reeks.  Omdat ik nooit dezelfde persoon aan de lijn krijg kan ik al gauw mijn verhaal steeds opnieuw opdreunen als de tafel van één. Om er zeker van te zijn dat ik geen factuur krijg van een paar duizend euro hou ik dapper vol, zelfs als blijkt dat elke medewerker me iets anders adviseert.

Als ik een zenuwinzinking nabij ben word ik terug gebeld door een teammanager klantcontacten. Hij vertelt me dat alles vergoed zal worden mits ik netjes beloof de kliniek te laten bevestigen op papier dat het niet gaat om een kniegewricht of een carpaal tunnel syndroom. Hallo? Het gaat om mijn VOET? Met geduld wat diep in het rood staat herinner ik het heerschap eraan dat ik geen tussenpersoon ben maar een patiënt en dat hij zelf maar moet bellen met de kliniek. Zouteloos vertelt hij me dat zij zelf geen contact mogen opnemen met klinieken.

Nadat de operatie twee maal is gecanceld in verband met een reorganisatie, brengt mijn schoonzusje me dan eindelijk naar het uitbeenbedrijf. Met een fatsoenlijke, nieuwe onderbroek van de Zeeman onder mijn operatiehemd lig ik even later gekoppeld aan een infuus in bed te wachten op wat er komen gaat. Ik voel me beroerd en lig te klappertanden van de kou, waarschijnlijk omdat ik vanaf 07:00 uur vanochtend al nuchter ben en sterf van de zenuwen.

Een verpleegster sluit een apparaat aan waarvan een slang warme lucht blaast onder mijn lakens. Het mag niet baten. Ik ben onontdooibaar en voel me steeds beroerder. Omdat operaties uitlopen lig ik om half zes nog steeds te wachten. Ik ben het zat en wil maar één ding; NAAR HUIS! Gelukkig toont men begrip en word ik ontkoppeld. De blijheid die ik voel als mijn schoonzusje me komt halen is vergelijkbaar met de vreugde van een kefhondje dat opgehaald wordt uit een dierenhotel. Voorlopig ben ik er klaar mee en stel de operatie uit tot volgend jaar. Ik hobbel nog wel even door.