Vandaag werd opnieuw het kind in mij wakker geschud. Een gekwetst kind. Wat kan het toch confronterend zijn om jouw eigen kind in een situatie te zien belanden, waarbij je eigenlijk niet mag of kan helpen. Hoe moet of kan ik hier nu het beste op reageren?
Ik merk dat ik dit moeilijk vind. Waar doe ik goed aan? Inspringen of het zijn
eigen beloop laten gaan? Laat ik mijn emoties toe of moet ik verstandelijk reageren?
Vanochtend was ik iets te vroeg van huis vertrokken om mijn oudste dochter te halen van school. Om wat tijd te doden loop ik wat doelloos rond in het dorp, met mijn jongste dochter in de buggy. Uiteindelijk kom ik nog te vroeg aan bij school. Om uit het
zicht te blijven, verschans ik mij achter een bosje. En vraag mij direct af: ‘Zullen meer mensen dit nu doen?’ Ik kijk naar een groepje spelende kinderen. Mijn dochter ligt heerlijk van het zonnetje te genieten op een bankje. Totdat er een jongetje op haar afkomt en haar hiervan afduwt. Ik schrik. Zag ik dit nou goed?!
In mijn gedachten gooi ik het hek open. Stap met hoge poten op het jongetje af. Vraag aan hem waarom hij het nodig vindt om mijn dochter zo van het bankje te duwen? Pak hem bij zijn kraag en zet hem in de hoek. Waar hij, gezien zijn leeftijd, vier minuten mag blijven staan.
Maar nee, mijn dochter staat op. Wat gaat ze doen? Ze loopt om het kleine schuurtje heen waarin al het buitenspeelgoed bewaard wordt. Ze huilt. Wat nu?! Waar is de juf, heeft zij dit gezien? Dochterlief heeft mij gezien. Ik doe het hek open, op een kier, dit mag niet als de kinderen aan het spelen zijn. Ik pak haar hand waar ze pijn heeft en kus haar tranen weg. De juf komt naar buiten en gebaart haar om even te komen. Ik doe mijn verhaal en
zie dat ze op het jongetje afstapt. ‘Hij had geen kwaad in de zin. Hij speelde alleen wat hardhandig.’ Hiermee is het afgedaan. Het is tijd om op te ruimen en de kinderen moeten weer even terug naar hun klas. Ik wacht met andere ouders op het plein. Vraag mij af bij wie hij hoort. Zal ik zijn ouders hierop aanspreken? Maar wat wil ik hier dan mee bereiken?
Dit voorval maakt een hoop in mijn los. Het kind in mij huilt. Ik wil mijn dochter zo graag beschermen. Maar dat lukt niet altijd. Ik moet niet mijn ervaringen die van haar maken. Ze zal het zelf moeten ondervinden. Ze moet zelf leren om op de juiste manier te reageren. Het zal niet alleen voor haar groeiproces zijn, maar ook voor mij.
10 reacties
troubadour · 25 januari 2014 op 21:50
De onvoorwaardelijke liefde van een moeder voor haar kind zal de weg wijzen die zij moet gaan. Het hoeft niet eens de juiste weg te zijn. Genoten van de column!
Meralixe · 26 januari 2014 op 08:21
Beste Misswest 🙂
Let goed op het lachende ventje naast uw naam. Dit is namelijk het bloemetje. Hier volgt nu een verschrikkelijke pot, feitelijk meer bedoeld voor anderen, anderen die op column x aan een soort politiek doen. Een column x politiek die jij gezien uw jeugdige aanwezigheid op deze site niet ten gronde kunt kennen. (denk ik)
Ik heb ALLE respect voor U, als persoon, als vrouw, als moeder.. Wat U schrijft komt uit het hart van iemand die zich gekwetst voelt. Maar, het is, en nu druk ik me nog zeer zacht uit, het is niet goed geschreven. Mag ik, zonder verder in detail te treden hier stoppen met het bekritiseren van uw schrijven?
Nee, Troubadour, ik heb NIET genoten van deze column, net zoals ik ook NIET genoten heb van die andere column, deze van Tomas Splinter, en deze van Marc van Roomalen, ja, dat gelul over dat schaamhaar dat nu al langer aanhoud dan enkele maanden geleden, dat gezeur over die zwarte pieten.
Als we met zijn allen column x naar een broodnodig hoger niveau WILLEN tillen dan zal dat waarschijnlijk starten bij een zo eerlijk mogelijke bekritisering van de ingezonden werkjes, los van allerlei invloeden die niets te maken hebben met de schrijverij.
Misswest.. :-*
Thomas Splinter · 26 januari 2014 op 18:11
Hallo Misswest,
let it grow let it grow!
Beste Meralixe,
Ik word liever niet op een hoop gegooid met een bos schaamhaar. Je kunt niet alles over een kam scheren. Daarbij is het Thomas, als we het dan over niveau willen hebben.
Yfs · 26 januari 2014 op 10:19
Op zich niet slecht geschreven. Qua verhaal ben ik geneigd te denken dat je paniekreactie op het tafereel op het schoolplein wat overdreven is. Waarom het een hoop in jou losmaakt is niet echt duidelijk. Daarover had je misschien iets meer kunnen vertellen door het beschrijven van bijvoorbeeld flitsen uit je jeugd die in je hoofd voorbijkomen. Dat zou de titel ook meer verklaard hebben. 😉
pally · 26 januari 2014 op 15:00
Dit zijn jouw opgeschreven gedachten, Misswest , die ik goed kan invoelen. Maar daarmee is het nog geen column, natuurlijk. Misschien is laten bezinken en nog eens kritisch doorlezen dan handig.
Reflecteren op ervaringen uit jouw eigen jeugd, had het interessanter gemaakt, maar dat is al gezegd.
Ik vind het overigens, net als Yfs, niet slecht geschreven.
Pierken · 26 januari 2014 op 15:23
Ik kan proberen het kind in jou een pedagogisch verantwoorde reactie te geven (voor zover mij dat zou lukken), maar misschien heeft dat meer aan het gevoel dat haar schrijven bij mij oproept:
Je schrijft dit op een voor mij overdreven betrokken wijze. Als een te voldongen statement van groot onrecht. Je gebruikt jouw waarneming vanuit het moeder zijn en ziet die wellicht als afdoende basis om in die rol standaard begrepen en dus gehonoreerd te worden. Ik vraag mij af of dat niet het kind in jou is. Zoals er velen hier schrijven om een lolly te krijgen. Maar om die te krijgen heb je wel een goede aanleiding nodig.
Dit verhaal (columntip?) gaat onder andere over een (jouw) kind dat van een bankje wordt geduwd. En dit, nadat jij plaats had genomen in de bosjes, waarbij je je afvraagt of meer mensen daar zouden plaatsnemen? Waarna je in gedachten het dadertje vanwege(?) zijn leeftijd vier minuten in de hoek zet. Dat stukje roept veel vragen op.
Bovenal lees ik niet dat jouw kind structureel gepest wordt. Dit is meer een algemeen voorkomende actie bij kinderen die je in dit geval over gemoduleerd op jezelf projecteert. Dat het indruk op je heeft gemaakt, dat is mij duidelijk. Niet duidelijk is, waarom in deze mate en of je die indruk integer inzet om iets te publiceren, waardoor het geforceerd overkomt. Grammaticaal klopt het overigens, (wel eerst op ‘voorbeeld’ klikken, zodat je de onnodige enters kunt verwijderen), dus schijf-technisch zit het wel goed. Welkom op CX.
Nachtzuster · 26 januari 2014 op 22:04
Er is al genoeg gezegd over de inhoud waar ik het mee eens ben. Ook wat betreft de grammatica. Dus een welgemeend welkom hier!
Mien · 26 januari 2014 op 22:25
Heerlijk die commentaren. Je geeft ze van patat. :yes:
Welkom bij het cluppie CX.
Best een leuke binnenkomer.
misswest · 28 januari 2014 op 10:38
Dank jullie wel voor de reacties !!!
Het kind in mij gaat over mezelf, als kind ben ik erg gepest. Mijn ouders als de leerkrachten, hebben vanuit mijn oogpunt, hier weinig aangedaan. Nu ik zelf moeder ben, bemerk ik dat ik dit hoofdstuk niet heb afgesloten en projecteer ik mijn gevoelens en gedachten op mijn eigen kind. Die zich overigens prima redt. Gelukkig.
Daarnaast schrijf ik graag, maar ik merk dat ik in mijn eigen veilige omgeving blijf met het plaatsen van de stukjes. Iedereen is immers lovend 🙂 . Nu ik mijn vleugels uitslaat moet ik erg wennen aan andere reacties. 🙂
Oja, ik heb dit onder Columntips geplaatst omdat ik graag tips over mijn manier van schrijven e.d. wil. Heb ik dit verkeerd begrepen?
Mien · 28 januari 2014 op 13:42
De keuze van de categorie hangt (in de meeste gevallen) samen met het onderwerp.
Daarnaast zijn er een aantal vaste categorieën die in het verleden bepaald zijn door de redactie van ColumnX.
Misschien dat je het beter begrijpt als je even rondsnuffelt op de website.
Columntips krijg je hier vanzelf als je meer publiceert.
Deze categorie is volgens mij door de redactie in het leven geroepen voor columns die over het onderwerp columntips gaan. Zoals die van Loek Huppeldepup (ben effe zijn naam kwijt). 😉