Het lot!

“Het is bijna weer de tiende van de maand, u heeft nog maar twee dagen de tijd om een staatslot te kopen.” Deze reclameshit hoor ik bijna twintig keer per dag. Ik schreeuw naar de radio dat ik er al drie heb! Ben het zat, iedereen weet dat de kans dat je de mega jackpot wint zo klein is, dat het waarschijnlijker is dat je op een maandag onder de bus loopt en vlak voordat de wielen je verpletteren, je daar een tas met oude goudstukken vindt. Waarom heb ik dan toch drie staatsloten? Niet omdat manlief al weken loopt te bellen vanaf zijn werk dat ik ze moet kopen en niet omdat mijn jongste puber een droom heeft om een boerderij te hebben. Nee, als ik eerlijk ben, wil ik het zelf. Ik wil blijven dromen, dromen dat ik de jackpot win en alles kan doen en laten wat ik wil.

Stiekem ben ik zelfs een beetje nerveus en koop ik de tiende ’s morgens vroeg nog een vierde lot.
Als om acht uur de winnende loten op het internet staan, ga ik stiekem kijken. Stel je voor, dat we hem wel hebben gewonnen!! Ik pak de loten erbij en begin met de eindcijfers. Op de drie loten die ik voor me heb liggen, zijn vijftien hele euro’s gevallen. Drie? Uhhh ik had er toch vier gekocht? Weet het zeker, bijna iedere week een lot gekocht, vanmorgen de laatste. Zoeken dan maar, niet te vinden. “Schat, weet je nog dat toen we naar Bentelo reden, ik een staatslot heb gekocht? Ligt die soms nog in je auto?”

Op internet lees ik dat de jackpot inderdaad is gevallen, in het westen van het land. Ik zet het van me af. Vijftien euro’s! Oplichterij is het. De spanning glijdt langzaam van me af en stiekem lach ik iedereen, inclusief mezelf, uit die een lot hebben gekocht.

Zaterdag, vroeg op, krijg visite. Toch nog even snel internet op. Even mijn mail checken, het laatste nieuws lezen en het weer natuurlijk. Aan het weer ben ik niet toegekomen, ben blijven hangen bij het nieuws. “Mega jackpot winnaar heeft zich nog niet gemeld!” Het lot is verkocht in de regio Den Haag lees ik in het artikel. Even zit ik stil, en heel langzaam bekruipt me het akelige gevoel dat er iets goed mis is. Ik woon in de regio Den Haag, ik ben een staatslot kwijt en heb ik niet jaren geleden gedroomd over een jackpot die ik had gewonnen en niet heb gekregen?

Paniek! Totale paniek slaat door me hele lichaam. Alles trek ik overhoop, kasten, laatjes, tassen, jassen. Ik maak mijn hele gezin wakker en samen zoeken we. Onder de tafel misschien? Daar tussen de tijdschriften op het toilet? Heb je onder de autostoelen gekeken? Hele kasten worden er leeg getrokken, we vinden van alles maar geen staatslot! “Veer je had het in een plastic tasje zitten met het cadeautje voor Janet” hoor ik manlief opeens zeggen.

Janet gebeld: “Wijfie, wat doe jij altijd met plastic tasjes die jij hebt? O, net als ik weggooien?” Verdwaasd hang ik op.
Dit mag niet, raast door mijn hoofd. Dit gaat me mijn huwelijk kosten, dit vergeven ze me niet. SBS6 komt hier natuurlijk achter en dan mag ik als dom blonTje heel Nederland gaan vertellen dat ik alleen nog maar weet dat het in een plastic tasje zat van de DA-drogist!

Ondertussen is het twee uur in de middag, mijn hele huis is een puinhoop van het overhoop trekken van allerlei kasten en laatjes. Ik voel me een zombie, zelfs mijn pubers zijn stil. “Laat het los, zeg ik tegen mezelf. Je hebt nu overal gezocht waar je hebt kunnen zoeken, waarschijnlijk ligt het lot in de vuilverwerking van de gemeente Enschede.”

Dan komt mijn oudste zoon beneden. “Mam, de winnaar heeft zich gemeld, stop maar met zoeken.” Opgelucht, bijna huilend van geluk, omdat ik niet de winnaar ben van de mega jackpot van juli 2008, knuffel ik hem en roep ondertussen lachend naar mijnheer Bitchy: “zie je wel we hebben hem niet gewonnen!!!!”

“Nee, was zijn antwoord, dat hoor ik, maar hebben we ook die prijs van twee miljoen euro niet gewonnen dan?”