Houd de dief!

“Veer, wil je even kijken, op welke plaats we geëindigd zijn deze week met de huizen? Niet dat ik wat verwacht, want gisteravond stonden we op drie.”Lief als ik soms kan zijn, sluit ik mijn eigen werk af en log in op de desbetreffende woningsite. Niet wetende dat de vraag, gesteld door mijn aanstaande schoondochter mijn hele gevoelswereld op de kop zou gaan zetten. Tot haar en mijn grote verbazing stonden zij opeens op nummer één. Nog drie uur te gaan, dan zou het huis definitief van mijn zoon en zijn vriendin zijn. Zenuwachtig, tel ik samen met het handtasje van mijn zoon de minuten af. De laatste tien seconden telden we mee vanaf tien. Het was een feit, het huis was definitief van mijn zoon en zijn dingetje.

Eerlijk is eerlijk, de eerste twee minuten was ik blij voor ze, oprecht blij. Ik maakte plannen samen met haar en beloofde ze meteen een bankstel als ze de sleutel zouden krijgen. Twee hele minuten duurde deze feestvreugde toen ik opeens een unheimlich gevoel in mijn binnenste bespeurde.
Op de dag af, 24 jaar geleden, vrat ik tijdens zijn bevalling van de pijn mijn kussens op, veranderde mijn jeugdige, strakke goddelijke lijf in een gerimpeld lusteloos vodje. En juist op die dag moet ik horen dat ik hem kwijt raak.

Heel lang mocht ik voor hem zorgen, op hem schelden, hem misbruiken om koffie voor me in te schenken en kreeg ik tot grote ergernis van het vrouwelijke aanhangsel ieder jaar zijn kerstpakket! Ik was de belangrijkste persoon in zijn leventje. In iedere agenda of op ieder formulier stond dat ik moest worden gewaarschuwd in geval van nood. Laten we eerlijk zijn, als je naam overal op staat, ga je je vanzelf als de belangrijkste persoon zien.

Was ik niet degene die altijd riep dat je een kind niet kreeg, maar dat je het te leen had? Een soort van leasecontract noemde ik het. Maar nu het leasecontract niet meer wordt verlengd voel ik me bestolen. Bestolen van iets wat ik toch bijna 25 jaar in huis heb gehad.

En de dief zat met een onschuldige glimlach van oor tot oor tegenover me op de bank. Totaal geen last van haar geweten, terwijl ze toch overal op hem, haar vingerafdrukken heeft achtergelaten.

Mijn middelste zoon biedt, als hij mijn ongenoegen ziet, aan om tussen de twee geliefden te gaan stoken. Trots vertelt hij hoe goed hij daar in is. Mijn jongste zoon vertelt me lief dat als hij door emoties wordt bevangen, hij naar de muur kijkt die tussen hem en zijn oudste broer zijn kamer zit, wetende dat die muur samen met zijn broer verdwijnt. Dat helpt hem, naar eigen zeggen, door deze rotte periode heen.

En ik… ik kan alleen maar denken hoe ik die vrouwelijke dievegge aan kan geven bij de desbetreffende instanties, zonder mezelf belachelijk te maken.