Ik schrijf dus ik ben…

Moe en hoofdpijn. Moe en leeg. Moe en licht depressief. Ik ben een dief, omdat ik de hele en elke dag woorden steel uit een vreemd hoofd. Vreemd en toch van mijzelf. De beste schrijvers zijn licht depresief en hebben wel eens de neiging zichzelf vol te gieten met alcohol om zo hun constante gedachtenstroom af te remmen. Soms woorden stelen, omdat ze zelf te leeg van binnen zijn. Herkenning vind je pas bij iemand die even gek is. Gek of normaal. Uiteindelijk is iedereen gek op zijn eigen manier, want normaal bestaat niet. Standaard misschien wel, maar meer echt niet. Als je de standaard voorbij streeft wordt je tijdelijk geniaal. Als je genialiteit voorbij streeft, drinkt of snuift wordt je tijdelijk gek. Daarna begint het weer van voor af aan: standaard, geniaal, gek. De ene fase duurt langer dan de ander. Het is maar net hoe de omstandigheden en gevoelens zijn. Woorden drinken als water. Ik ben een alcoholist. Elke dag blijf ik drinken, maar ik bereik nooit verzadiging. Mijn hoofd blijft dorstig. Dorst nar woorden. Woorden die via mijn hoofd via mijn handen worden gedronken, want de woorden verdwijnen in een zwart gat als ze er via mijn mond uit moeten.

Chaos in mijn hoofd die enkel op papier nog redelijk te begrijpen is en voorzien van enige orde. Misselijk, maar van wat? Roken waarschijnlijk, maar toch ga ik verdoofd en koppig door. Het verlangen naar rust in mijn hoofd is groter dan elke reden om te stoppen met roken. Roken maakt je leeg. Leeg genoeg om dit leven makkelijker te kunnen dragen. Hoe leger van binnen, hoe gelukkiger je bent. En geluk is ieders doel in dit leven. Daarom de vlucht naar roken, drank, seks en dergelijke inhoudloze dingen. Minder inhoud in je hoofd, simpeler je leven. Simpel en gelukkig.

Kijk naar een dier en ontdek je jaloezie. Was ik mar simpel en gelukkig. De draken op mijn lichaam ontmaskeren elke leugen. Een draak is complex, zo wordt verteld. De rest van mijn leven op mijn lichaam. Complex zal ik altijd blijven. Een draak staat ook voor wijsheid. Alhoewel mijn wijze woorden af en toe ver te zoeken zijn. Ik koester de momenten dat er wel voldoende wijsheid uit voortkomt. Voldoende kennis wat kan functioneren als handleiding voor dit leven. Een alcoholist van woorden. Geef me tijd en ik zal drinken. Vul mijn glas en ik zal schrijven.

Met elke adem, elke druppel en elk woord zal ik blijven bestaan. Verbied mij te schrijven en je zal me vermoorden. Vermoorden zonder woorden. Ik ben verslaafd. Een junk die elke dag een shot papier nodig heeft om te kunnen leven, kunnen schrijven. “Ik denk dus ik ben”. Bij mij geld: “Ik schrijf dus ik ben”. Als ik helemaal mezelf ben, adem dus leef ik op papier. Een soort efteling figuur dat altijd schreeuwt: “papier hier”. Niet aan de efteling denken. Teveel herinneringen van toen mijn hart nog niet gebroken was. Hij is gebroken, laat het verleden rusten. Konden mensen hun verleden maar laten rusten, dan zouden zij gelukkig zijn.

Ik schrijf dus ik ben…een alcoholist, een junk, een schrijfster.

Tot Shit