Uit pure balorigheid, maar vooral toch ontevredenheid en verveling heb ik mij maar weer eens een hebbeding aangeschaft. Een internetradio, zodat ik nu niet 43 zenders kan beluisteren maar 1789. Waaronder 197 dancezenders, 33 evangelische, 17 country & western, 43 indie, 45 metal en hardrock en ook bijzonder handig; 33 weer zenders!
Ik kan mijn lol niet op. Uiteindelijk na wekenlange spielerei met de gadget ben ik aanbeland op een zender die mijn goedkeuring 99 % van de tijd kan wegdragen. Ik laat het voorlopig maar bij deze zender. Een zender overigens die je gewoon via internet kan ontvangen uiteraard. Scheelt je 100 euro, maar dan heb je niet de wekenlange lol van het spelen met je nieuwe gadget. En is dat uiteindelijk niet hetgeen waar het echt om gaat? Zijn al die gadgets er niet vooral om de verveling en de onrust te verdrijven? En als het nieuwe eraf is en de functie van het hebbedingetje achteraf zwaar overschat blijkt te zijn geweest, dan lonkt daar weer het nieuwste van het nieuwste. De fabrikanten van mobiele telefoons begrijpen als de beste hoe de hedendaagse hedonist in elkaar steekt. Die lachen zich er  kapot om en inmiddels liggen er in een gemiddeld huis meer mobieltjes dan balpennen. Niet dat ze stuk zijn, nee enkel maar hopeloos veroudert. Ook al zijn ze vaak niet ouder dan een jaar of zo.
Een vriend van mij is afgelopen week via zijn gps van zijn mobieltje vanuit de kroeg naar zijn huis gelopen door enkel maar op het schermpje van zijn mobieltje te kijken. Maar vooraleerst hij de tocht naar huis inzette, had hij eerst even mobiel gegoogeld hoe het weer buiten was en via google earth gecheckt of zijn huis er enkele dagen geleden nog stond. Als dat toch geen zinvolle innovatieve uitvindingen zijn waar je wat aan hebt!
Ook achter overmatig downloaden van films en muziek zitten dezelfde onlustgevoelens vermoed ik.
Het vergaren is belangrijker dan het hebben. De jacht op dat ene nummer of die ene film. Of vooral zoveel mogelijk binnen slepen van die ene acteur of artiest. Echter het is nooit genoeg. Een verzamelaar wil altijd meer en altijd exclusiever. Want het vergaren is the fun. Het vergaren verdrijft de zinloosheid ook al is het vergaren op zich wellicht het meest zinloze wat er is. Maar ach, wie ben ik om dat te bepalen?
Ik zelf bezit 200 elpees, 150 ceedees, talloze ongelezen tijdschriften en boeken en nog tientallen ongeziene films. En toch liggen er weer vier nieuwe boeken die ik geleend heb van de bibliotheek
al bijna drie weken lang; ongelezen. Omdat ik het zo druk heb om dat ene nummer te vinden op internet en omdat ik weer iets nieuws wilde schrijven op dit weblog en omdat er eigenlijk zoveel op de televisie is wat ik wil kijken, dat ik überhaupt nergens aan toe kom.
Pfffft… het leven is zwaar. Heel zwaar.

Categorieën: Algemeen

6 reacties

Yfs · 11 maart 2016 op 13:44

Het bezit van de zaak is vaak het einde van het vermaak!

Leuk onderwerp en helder geschreven. Vooral het voorbeeld van hoe iemand via zijn gps van de kroeg naar huis liep,
Je hebt de pure waanzin hiervan goed weergegeven.

De titel vind ik iets minder sterk, en de laatste regel had je ( wat mij betreft) weg kunnen laten.

Bruun · 11 maart 2016 op 14:29

Een treffende beschrijving van een doorgeslagen maatschappij als je het mij vraagt. Ik kwam een paar taalkundige slordigheidjes tegen maar die drukken de pret niet. Leuke column.

Mien · 11 maart 2016 op 17:44

Verzamelwoede zal altijd bestaan. Maar goed ook. Bijzondere mensen ook en kleurrijk, de verzamelaars. Al is het maar alleen om er mooie programma’s over te maken. Zoals Showroom en nu is er weer een nieuw programma. Ben de naam even kwijt. Zoeken voegt niets toe. Er komt zo meteen weer ander vermaak. Vast en zeker. Wel blijven schrijven hoor? Dat doe je leuk.

Roos Kleurig · 11 maart 2016 op 18:37

Dank jullie wel!

pally · 12 maart 2016 op 16:20

Leuk stukje!

Het is wel ‘beland’ of ‘aangekomen’ en niet ‘aanbeland’

Mosje · 13 maart 2016 op 10:55

Prima stukje! Gelukkig ben ik niet een erg grote verzamelaar.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder