In Lak’ech en indivualiteit

In Lak’ech en individualiteit. Gaat dat samen? Of is het een tegenstelling? Je zou je om te beginnen eens af kunnen vragen wat individualiteit nu eigenlijk behelst. Het is misschien handig om hierin twee niveaus te onderkennen. Ten eerste het niveau van de individu zelf, zeg maar de basis-eenheid. En ten tweede het niveau van de optelsom van alle individuen in een bepaald gebied, een samenleving. Bijvoorbeeld onze geïndividualiseerde westerse samenleving. In Lak’ech gaat als levenswijze uit van een eenheidsbesef. Een eenheidsbesef voor de individu als autonome eenheid. Maar ook een eenheidsbesef voor de interactie van deze autonome eenheid met de buitenwereld, met als eventuele resultante een samenleving waarin het eenheidsbesef de boventoon voert, zoals in oude (ook wel als primitief bestempelde) samenlevingen zoals die van de Maya’s, Noordamerikaanse indianen en de Bushmen in Zuid-Afrika, waarin het belang van de groep boven dat van het individu wordt gesteld.

Velen ervaren de autonome eenheid die zij zelf zijn niet. Je kunt je bijvoorbeeld afgescheiden voelen van je fysieke lichaam dat je bijvoorbeeld slechts als een vehikel beschouwt. De autonome eenheid kan ook verstoord zijn geraakt doordat je je identificeert met een aards Zelf, een lager Zelf of pijnlichaam, dat het contact met het hogere, het astrale of het etherische is verloren.

Dan is er ook nog de volgende schijnbare paradox: hoe kun je een autome eenheid zijn en tegelijkertijd je één voelen met je omgeving? Bijna iedereen worstelt bewust of onbewust met deze schijnbare paradox.

De oplossing die is gevonden om deze paradox te overbruggen heet ego. Je hebt een ego ontwikkeld dat de manifestatie van jouzelf met de buitenwereld controleert. Dat zich identificeert met overtuigingen en vooroordelen die je jezelf van jongsaf hebt aangeleerd om je staande te houden in de grote boze buitenwereld, die eigenlijk helemaal geen grote boze buitenwereld is. Er is eigenlijk vooral eerst sprake van een grote boze binnenwereld, waarin je de plekken waar de meeste pijn zit, hebt verstopt. En deze pijn hebben we allemaal. De angst om met die plekken geconfronteerd te worden is de voornaamste voedingsbodem van wat wij dan ook wel het ego noemen. Je ego is daarmee een overlevingsmechanisme dat je zelf hebt ontwikkeld, niet zozeer om je te beschermen tegen de buitenwereld, maar tegen de pijn, die in jezelf ligt opgeslagen. Die angst overigens kan zich uiten in verlatingsangst, bindingsangst, angst om niet voor vol aangezien te worden, faalangst (gebrek aan zelfvertrouwen) om een paar voorbeelden te noemen.

De weg terug naar de eenheid is via het onderkennen, accepteren en doorvoelen van die pijn. Dit haalt de muren weg die je hebt gecreëerd en die het totale beeld van wie je werkelijk bent versluieren. Die weg terug is de weg terug naar de wereld van in Lak’ech. In de wereld van in Lak’ech is de individu een eenheid; niet een aantal afgescheiden delen, lichamen, entiteiten, of hoe je het zou willen noemen. En het is tegelijkertijd een onderdeel van een grotere eenheid. Volgens het holografische principe dat ik al eerder heb genoemd. Met dit holografische perspectief is ook de schijnbare paradox verdwenen. “Ik (mijn autonome zelf) ben een andere jij en jij bent een andere ik.”

De grotere eenheid is bijvoorbeeld onze samenleving. Het motto: “De samenleving, dat ben je zelf!” is een waarheid als een koe. We denken dikwijls dat de samenleving ons bepaalt, maar dit is absoluut niet het geval. De samenleving is een optelsom van wie wij allen zelf zijn. Je eigen kracht is groter dan je geneigd bent te denken. Wij zijn allen co-creators. In gesprekken die ik heb merk ik dikwijls de vertwijfeling: “Ik wil graag zijn, wie ik ben, maar er moet wel brood op de plank komen.” Ook hier laten ons leiden door angst. Angst dat er bijvoorbeeld geen brood op de plank zou komen; of dat we onze comfortabele woning moeten verruilen voor een minder comfortabele.

Hierdoor stappen we in de fuik door onszelf te verloochenen en een spel te spelen, waar we eigenlijk het liefst de regels van zouden willen veranderen. Maar we hebben de regels zelf gedefinieerd en geformuleerd en houden ze elke dag weer in stand.

Gedreven door de door het ego ingegeven drang naar individualiteit is onze westerse samenleving verworden tot een hyperindividualistische. We spelen het spel mee en doen er alles aan om ons te onderscheiden. De economie vaart er wel bij. We zetten onze onderscheidende identiteit kracht bij door te pas en vooral te onpas onze mening te geven over actuele situaties in de wereld, waarvan we de feitelijke omstandigheden totaal niet kennen. En waarom? Om een dosis zelfbevestiging te krijgen. Noodzakelijke brandstof voor ons ego. Het gaat er daarbij op een gegeven moment zelfs niet eens meer om wie wij zijn, maar meer nog, wie wij zouden willen zijn. Nog meer vervreemding van het zelf.

In de oude traditionele op de in lak’ech levenswijze gebaseerde samenlevingen wordt de energie niet zo zeer gestoken in het jezelf te proberen te onderscheiden, maar om verbinding te maken. Solidariteit is daar een vanzelfsprekendheid. Barmhartigheid idem dito. Vanuit vertrouwen en respect in jezelf is er een basisvertrouwen dat de hechte samenlevingen definieert.

In Lak’ech!