In memoriam Lies Visser

Zouden ze misschien nóg een metrostation kunnen aanleggen? Bij de Stopera? Dan schiet ik bulderend in de lach wanneer dat gebouw wegens onverklaarbare grondlekkages als een kaartenhuis in elkaar zakt. Tot nu toe zijn alleen onschuldige stadsbewoners dakloos geraakt door geknoei bij de aanleg van de metro, en het wordt hoog tijd dat de verantwoordelijken dan ook maar op straat komen te staan. Het is toch te droevig voor woorden? Al die leuke antieke pandjes aan de Vijzelgracht staan op instorten. Ondanks dat ons gemeentebestuur ons met de hand op het hart heeft bezworen dat er niets fout kon gaan. Niets fout? We zijn als Amsterdammers gewoon genaaid.

En die enorme zandbak in de Ferdinand Bolstraat? Na twee jaar zou de straat weer in oude staat zijn hersteld. We zitten inmiddels op het dubbele, en het eind is nog niet in zicht. Arme omwonenden. Zoals ik al zei: we zijn gewoon genaaid.

Daarom wil ik het eens hebben over een inmiddels overleden markante Amsterdamse. Lies Visser. Zij was de allerfelste tegenstandster van de komst van de NoordZuidlijn. Volgens haar loopt straks ook ons prachtige Centraal Station de kans, in te storten. Iedereen lachte haar weg. Maar de kans dat Lies gelijk heeft, wordt elke dag groter. Want onze metro wordt aangelegd door een stelletje rotzooiende aannemers, namens de gemeente aangestuurd door een stelletje incompetente prutsers.

Wie was dat eigenlijk, Lies Visser? Ooit was ze schooljuf. De kinderen waren dol op haar, en ze verstond haar vak. Tot ze op de fiets een ongeluk kreeg, viel en met haar hoofd heel ongelukkig op een stoeprand terecht kwam. Sindsdien was het gedaan met haar perfecte uitdrukkingsvaardigheid. Ze had alle kennis nog prima paraat, maar het kwam sindsdien wat ongelukkig en hysterisch haar mond uit. Daarom nam niemand haar serieus. En dat heeft ze niet verdiend.

Ze heeft zich ooit met succes verzet tegen de sloop van haar eigen huis in De Pijp. Het stadsdeel nam haar niet serieus, maar de Raad van State constateerde dat ze gewoon gelijk had. Want ondanks haar communicatieve onhandigheid had ze op papier prima uitgelegd waarom ze gelijk had. Maar geen hond in Amsterdam had de moeite genomen, haar stuk serieus te lezen.

Het is een schandaal dat de overheid het verdomt om serieus naar zijn burgers te luisteren. En sindsdien heeft ons standbestuur niets bijgeleerd. De gemiddelde Amsterdamse wethouder vindt gewoon: “Ik heb gelijk, dus het volk heeft het mis en moet zijn kop houden.” Ik ben eigenlijk wel blij dat Lies Visser dit allemaal niet meer hoeft mee te maken…