Janken

Je mag wel huilen. Huilen is niet verboden, vind ik. Je huilt maar zo veel je wilt. Maar niet te veel, want dan moeten we zwemmen. Zwemmen in jouw zee van tranen die klotsen en springen en fluiten en zingen. Ze zingen dat je je niet moet aanstellen, dat je je tranen moet drogen en niet moet zinken in je onvermogen. Want wie niet waagt is degene die niet wint en wie niet wint zal altijd verliezen. Verliezen is wel verboden, weet je. Ik hou niet van verliezen. Verliezen doe je als je zwak bent, wanneer je niet capabel bent om te presteren en het liefst een loper tegen je hoofd zet en langzaam de trekker overhaalt.
Dus wat ik je niet voorstel is het volgende: begin elke dag met een lach. Al is het een schamper lachje dat nauwelijks overtuigened genoeg is om het als lachen te definieren. Je zult zien, het helpt je geen fluit vooruit. Wat stel ik je dan wel voor? Voor je kijken en doorlopen. Niemand heeft er iets aan wanneer je over je schouder naar achter loert en vervolgens met een enorme klap op de vooruit van een passerende auto belandt. Je kijkt voor je, je ziet wat er komen gaat en wijkt uit voor obstakels.

Trek de stop er uit, laat de zee van tranen verdwijnen, dweil de boel netjes aan en sluit de deur.