Kennelhoest

Er heerste kennelhoest in en rondom het ****** bos, zo vernam ik tussen de wandelgangen door bij ons op stal. Nu wilde het geval dat het verwende kleine duiveltje bij ons thuis de laatste tijd een akelig rocheltje had. Zo nu en dan. Al vermoedde ik dat hem gewoon wat dwars zat, of dat het voortkwam uit het corrigeren, want meneer zit sinds kort op cursus vanwege zijn gedrag (lees:misdragen)

Jongste dochter, en zelfverkozen eigenares van het mormel, kreeg zowat een rolberoerte bij dit nieuws en eiste een onmiddellijk dierenarts bezoek. Want anders gaat ie dooohoood!!! Wensend dat ik mijn mond had gehouden, (want met pas nog een nestje puppies en een ziek paard heb ik het wel even gehad met dierenartsen), beloofde ik zuchtend dat zij dan de volgende dag wel even langs kon gaan voor een kleine check-up.

Aldus geschiedde. Met mijn pinpas op zak en het kleine monster voorop de fiets, gewikkeld in een dekentje want anders heeft ie t zo koud, spoedde dochterlief zich naar de andere kant van de stad alwaar de dierendokter zijn residentie heeft.

Eenmaal weer thuis vertelde zij blij dat haar lieveling géén kennelhoest had. ‘Mooi’ zei ik opgelucht en vroeg mijn pinpas terug. ‘Oja, hoeveel was je kwijt?’ vroeg ik er nog vrolijk achteraan. ‘Ooooh, ik geloof iets van 75 euro’ kreeg ik als onverschillig antwoord. ‘WAT???!!!’ riep ik ongelovig. ‘Hij had toch niks?’ ‘Nee, dat niet’ was het enthousiaste antwoord. ‘Maar ze zei dat zijn tanden gepoetst moesten worden en toen heb ik een hondentandeborstel gekocht en oja, ook speciale hondentandpasta met kippensmaak! Hè kerel? (tegen het hondje dat sjagerijnig voor zich uit keek) Krijg jij mooie tandjes hè?’

Tja… van dit soort dingen val ik dus volledig stil. Slimme dierenarts, domme ik….