Kerstperikelen

Berlijn, een zieke geest, een vrachtwagen. Veel mensen die nooit meer een prachtig versierde kerstboom zullen aanschouwen. Zinloos geweld ontdaan van elke logica en reden. De wereld veranderd, het kwaad evolueert mee. En in de periode waar mensen het meest om mensen horen te geven, waar ze van elkaar in al behagelijkheid zouden moeten genieten, krijg je dan zo’n horrornieuws. Maar er is ook hoop, er is steun, we zijn als een verstoorde hoop mieren die zich herstellen en ondanks het meegemaakte leed weer doorgaan. De kerstmarkten in Berlijn hebben één dag uit respect gesloten, maar ze zijn nu weer open en er zijn terug bezoekers. Als die zieke geesten denken dat ze een gruweldaad plegen die voor eeuwig herdacht zal worden mogen ze iets anders denken, ze verdwijnen als infame namen in de annalen van de geschiedenis. Voor hen is er in onze harten en geest geen plaats, wel voor de slachtoffers en hun familie.

Dit feest draait om verbondenheid. Daarom zijn er telkens meer zelfmoord(pogingen) dan op andere dagen. Je hebt mensen die niemand aan de feesttafel hoeven te verwachten, die misschien niet eens een feesttafel hebben en op de rand van de armoede of flink eronder zitten en oud brood moeten eten. Ik herken me in hen. Ik wens ze het beste. Ik heb drie kerstmissen en het Nieuwjaar doorgebracht op de afdeling geesteszieken. Ik herinner me één jaar nog levendig. Ik had net nieuwe pillen gehad en was compleet daas in mijn hoofd. We zaten broederlijk UNO te spelen in het rokershok, keken naar het vuurwerk. Wat een uitzicht. Op een gegeven moment begon een oude man, ik ben zijn naam vergeten te vertellen dat hij vroeger bij het regiment van de cyclisten was maar geen fiets had. Ik kreeg een slappe lach, kon het niet helpen en algauw lachte iedereen mee. We dronken restjes koude koffie en vierden tot een stuk in de ochtend. Ik won 32 partijtjes van de 57 die we speelden. Toen ik naar bed ging zag ik die kaarten nog voor mijn ogen dansen.

De laatste jaren ben ik gestabiliseerd en kijk ik niet meer zwart aan tegen het kerstgebeuren. Ik aanvaard dat ik het met non-alcoholische cocktail moet doen en een fles appelsapspuitwater. Ik erger me niet meer aan kerstliedjes, twinkelende lampjes en dergelijke. Ik besef dat het een traditie is als een andere. En ik heb gelukkig nog familie. Dat heb ik wel geleerd, in plaats van je in jezelf te keren uit wrok om het leven dat je nooit zal hebben, kijk je beter eens om je heen en stort je in het leven dat je wel nog kan hebben. Dat doen me toestanden als die in Berlijn eergisteren me wel goed beseffen. Het leven is te kort om ongelukkig te zijn.

Ik typ deze tekst trouwens op m’n kerstcadeau die mijn ouders en ik samen hebben gekocht, een nieuwe laptop want de oude was wat uitgeleefd. Ik had hen er helemaal niet om gevraagd, ik lag zelfs een middagdutje te doen toen mijn ma me wekte en zei: ‘ kom we gaan die overschrijving doen naar je rekening, bestel die laptop maar.’

En die magische momenten van verwondering, van versteld staan van de kleine en in dit geval GROTE gebaren in het leven zijn de ingrediënten van het recept dat het leven de moeite waard maakt.