Kinderen maken ongelukkig

Is het echt zo, dat vanaf het moment dat je kinderen krijgt je geluk daalt naar standje vriespunt? Dat je door slapeloze nachten met wallen onder je ogen, enkel en alleen nog maar weemoedig terug kan denken aan de weekenden die gevuld waren met hele dagen series kijken.

Ben je als ouder ongelukkiger omdat de eerste jaren na de geboorde de momenten dat je alleen op de WC zit kunt tellen op 1 hand. Dat je de keren dat je langer dan 5 min ongestoord kon douchen in de ochtend, je je niet meer kunt herinneren?

Ben je ongelukkiger, omdat je eens zo spik en span opgeruimde huis er nu vaker uitziet als een soort van overvallen speelgoedwinkel? De oranje stift strepen je mooie witte muur ontsieren. En dan de eeuwige afdrukken van kleine mini handjes op je pas gewassen ramen.

Is je geluk gedaald omdat je zeker 6x zoveel moet wassen dan dat je deed toen je kinderloos was? Wij moeders worden naast de bewust kinderloze vrouwen neergezet als minderwaardig. Ik voél dat, ik merk het. Ik ben niet meer hip. Omdat ik mijn kind verkies boven mijn carrière. Niet alleen dat hoor. Wij moeders  verkiezen ons kind boven álles

Moeders zijn in hun ogen vrouwen die zich laten verslonzen. Hun haar laten kortwieken en in een spijkerboek lopen welk model stamt uit de tijd van ver voor de geboorte van hun kroost.

En als er dan in de krant, een artikel verschijnt over het feit dat wij ook nog eens stok, en stok ongelukkig zijn; delen de bewust kinderlozen  het massaal op Facebook met de woorden; Zie je wel!

Ja, het is zwaar.

Rete vermoeiend.

Maar ik heb mijn haar nog! En heb zelfs vorige week een super mooie spijkerbroek gekocht, met dito hip shirt en super coole pumps.

Maar ben ik ongelukkig? Want dat willen jullie zo graag horen toch?

Dat mijn levensgeluk absurd laag scoort in vergelijking met die van jullie.

Komt tie dan;

Ik heb in mijn kinderloze leven niet zoveel geluk, zorgen, verdriet en spanning gekend dan nu.

Wat heb je me veel gegeven.

Je hebt me geleerd om beter voor mezelf op te komen, om belangrijke zaken te scheiden van dingen die dat niet zijn.

Door de immense vermoeidheid de eerste jaren van je leven heb je me geleerd prioriteiten te stellen. En mijn energie te gebruiken voor dingen die me gelukkig maken. Simpelweg omdat ik de energie niet had voor nog meer energie slurpende dingen.

Ik had het niet door, echt niet. Het ging heel geleidelijk. Maar ik ben daardoor beter geworden in de juiste keuzes maken voor mezelf, en mijn gezin.

Wat maak je me veel aan het lachen. Ik kon voor mijn kind gevulde leven niet zeggen dat er geen dag voorbij gaat dat ik niet heb gelachen.

Maar nu kan ik dat wel. Je maakt me iedere dag aan het lachen. Je humor is gigantisch voor zo’n klein knulletje.

Je onverwachte kusjes, en knuffels maken dat ik al mijn zorgen en verdriet in ogenblik vergeet.

Naast je bed zitten terwijl je slaapt, en je alleen maar aankijken. Doet meer voor mijn innerlijke rust dan welke yoga, of thai-chi les ook.

De enthousiasme in je stem, en je ogen wanneer je iets ziet wat je verwonderd doet me beseffen hoe speciaal de dingen zijn die voor mij al heel gewoon waren geworden.

Jou blij en gelukkig zien geeft me meer geluk dan wat in de wereld dan ook .

Je verdriet wanneer je pijn hebt, of wanneer je ziek bent, doet me meer pijn dan dat ik ooit had verwacht.

Mijn drang om je te beschermen tegen alles en iedereen die het verkeerd met je voor heeft is immens.

Het is zwaar.

Rete vermoeiend.

Maar zo ontzettend mooi en intens!

Bedankt lieve kleine dondersteen. Je hebt me meer gegeven dan ik ooit op papier zou kunnen schrijven. En wát ben ik gelukkig, dat jij in ons leven bent.