Kinderlijk verlangen

Met mijn hand probeer ik mijn buik te ondersteunen in het gevecht tegen dat weëige gevoel dat zich sinds een week in mij genestelt heeft. Ik trek mij net genoeg omhoog uit mijn warme bed om mijn Mickey Mouse wekker te kunnen zien. Mijn racewagendekbed valt een beetje van mij af, en over mijn rug trekt een koude windvlaag. Het kleine handje van Mickey wijst helemaal naar beneden, en zijn grotere witgeschoende hand wijst naar boven. Dat kan alleen maar betekenen dat het tijd voor hommeles is, als ik nu al om cadeautjes ga zeuren voor mijn verjaardag. Met een schok schrik ik wakker. Terwijl ik naast mij op de Mickey Mouse wekker probeer te kijken, merk ik op dat deze een merkwaardige transformatie heeft ondergaan tot een digitale wekker, met rode cijfers in plaats van vrolijke witte handjes. Onder het satijnen dekbed ontdek ik mijn slapende vriendin, die ik destijds bij de wekker cadeau kreeg. Dat klinkt een beetje vreemd, maar de strekking van het verhaal is dat ze de cassiëre was, en samen met de wekker mij direct ook helemaal inpakte. Ze opent haar ogen die het beginnend licht dat tussen de gordijnen door begint te schijnen teniet lijken te doen. Ze glimlacht me toe en mompelt een half verstaanbaar ‘Gefeliciteerd’.

Beneden aangekomen zet ik een pot koffie in het bijna lege huis. Eigenlijk is het best wennen als je uit een warm gezin komt, en je opeens samen woont. Vroeger zou ik op een versierde stoel hebben gezeten, met mijn twee zusjes en mijn ouders juichend om mij heen. Al juichend vergat ik dan al snel het gevoel dat zich in mijn buik had afgespeeld, de spanning die zich een week had opgebouwd ontpopte zich dan tot een kriebelend vreugdedansje. Verjaardagen hadden altijd iets magisch.

Nadat ik de pot koffie van zijn cafeïne had ontdaan, begon ik maar eens aan de voorbereidingen voor het feest dat die zich middag moest afspelen. De witte wijn voor oom Sjon, de rode voor oma Koos en natuurlijk de salades voor de Sonja-Bakker-kant van de familie. Vanmiddag zal iedereen er weer zijn. Antwoorden op vragen als ‘hoe gaat het op het werk’, ‘je krijgt al wel een beetje een buikje he?’ en ‘hoeveel eet die hond nou op een dag ‘ alvast voorbereidend zoek ik mij suf naar een fatsoenlijke taartschep. Ik trek een stoffige lade open, en zie daar naast de taartschep een vrolijk stukje karton liggen. Ik pak voorzichtig het stukje karton uit de lade, wat zich eenmaal uit de strakke lade zich ontpopt als een vrolijk rood feesthoedje, met een geel balletje erbovenop. Ik kijk hier even verwonderd naar waarna ik hem kordaat en een beetje scheef op mijn hoofd zet. Met een dwaze lach maak ik een klein vreugdesprongetje en roep ‘sssstraks ccccadeautjesss!’

Als je vandaag een jongeman tegenkomt met een rood hoedje op waaraan een geel balletje zich probeert vast te houden, besef dan dat dit de jarige FatTree is. Zolang hij zo oud is als hij zich voelt, moet hij nog geboren worden. Heerlijk toch, dat kinderlijke verlangen?