Kladderadatsj

Het zou menig verstokt Marxist enorm goed gedaan hebben dat de Kladderadatsj, de onvermijdelijke eindcrisis van het kapitalisme, uiteindelijk toch daar is. Het heeft ruim een eeuw geduurd maar wachten heeft zin. Dat blijkt maar weer eens. Het enige probleem is dat het aantal Marxisten in die wachteeuw is gereduceerd tot bijna nul. Er is niemand meer om het uiteindelijke gelijk te krijgen. Niemand om de staatsmacht over te nemen en niemand meer om tot stichting van de heilstaat over te gaan. De heilstaat. De lonkende heilstaat. Van die heilstaat is niet veel meer over dan het beeld van een bejaarde prostitué die met haar van de reuma kromgetrokken vingers tot iets van wenken tracht te komen. Een tandeloze glimlach ondersteunt in dit beeld de pathetische poging tot verleiding. Ze wordt niet meer gezien. Ze spreekt niet aan. Slecht splinters resteren, verre familie bij wie de oude overtuiging nog wel ergens in de genen is aan te treffen maar die verder onherkenbaar is. Verbleekt is zij, opgegaan in opportunisme.
Even verderop heeft de familie zich rond het bed van het kapitaal geschaard. Met een combinatie van vetzucht, levercirrose en luchtophoping in de darmen lijkt ook daar het einde nabij. De angst bij het kapitaal is groot. Doorligplekken en kortademigheid zijn geen voorspellers van een zachte dood. Pijn en stank vullen de kamer. De familie ruziet over de erfenis en de schulden. De dood is onvermijdelijk, de inzet van artsen en donoren ten spijt.
[img align=right]http://www.madoumultischoon.nl/schoonmaker.gif[/img]
Het is het einde van oude overtuigingen. Een einde dat nogal wat onzekerheid veroorzaakt. Chaos, paniek en rommel.
Die rommel moet uiteraard opgeruimd worden.
Het is wat ironisch dat het waarschijnlijk een zwarte president is die met het schoonmaakwerk zal worden opgezadeld.