Kleur bekennen

Mijn apathie tegen de grote massa heeft ertoe geleid dat ik deze altijd wilde ontstijgen. Niks meegaan met de meute om er maar bij te horen, ik wilde anders zijn, opvallen om daarmee respect en bewondering te krijgen en niet wegkwijnen in het grijs. Dit ging natuurlijk niet altijd via de makkelijkste weg en nam ik niet zomaar een menig van het volk over. Ook al was ik het er volledig mee eens, ik zag het anders. Wat vaak tot moeilijke maar leerzame situaties heeft geleid.

Tot mijn spijt vertoon ik tegenwoordig, gedreven door onzekerheid en angst, telkens weer risicomijdend gedrag en verkies ik toch weer de relatieve veiligheid van de massa. Anoniem veword ik een grijze muis waar ik me tegelijkertijd zo tegen probeer af te zetten.

Maar hoe grijs is deze muis nu werkelijk?
Wanneer het schaamrood me op de kaken staat, als ik weer een blauwtje loop omdat ik geen groentje wil blijven,
ik me groen en geel erger als ik iemand achteloos zijn afval in de natuur zie dumpen,
ik paars aanloop van woede als ik een kwetsende opmerking naar mijn hoofd krijg geslingerd,
ik zwart ga kijken als ik depressief ben,
ik bruin word van het zonnetje als ik me goed insmeer maar zo rood als een kreeft als ik dit niet doe,
ik wit wegtrek als ik me dood schrik en
ik blauw uit de kroeg kom rollen omdat ik iets te veel oranjeboompjes had genuttigd.

Stuk voor stuk gedragingen die perfect bij de massa passen. Het heeft dan wel even geduurd maar eindelijk ben ik erachter dat juist het samenspel van concrete aanleidingen die dit kameleongedrag bij mij vertoont ervoor zorgt dat ik ben wie ik ben. Ik? Ik ben uniek net zoals ieder ander.