Kobani

Kobani, u kent de naam inmiddels. Het is de Koerdische benaming voor de Syrische stad Ayn al Arab. Een maand geleden had nog niemand buiten het district Aleppo van deze stad gehoord en over een maand of wat zal iedereen buiten dit gebied de naam al lang weer vergeten zijn. Want wees eens eerlijk, weet u nog waar – ik noem maar wat – Kigali ligt? Of Kisangani?

(NB Van Aleppo hebt wellicht twee jaar geleden voor het eerst gehoord, er woedde daar een hevige strijd tussen het Syrische regeringsleger en het zogenaamde “vrije Syrische leger”, dat door het westen werd gesteund, onder meer met wapenleveranties. Dit “vrije Syrische” leger wordt tegenwoordig ook wel aangeduid met het acronym “IS”).

Ik wel!! Ik heb namelijk een fascinatie. Een bijzondere fascinatie. Ik ben topografisch gereformeerd. Ik onthoud namen van plaatsen. Van steden. Steden waar ik ooit eens langs ben gereden, waar ik ooit iets over heb gelezen of die ooit eens in het nieuws zijn geweest. En als ik mij verveel, of ergens de tijd eens moet doden – en dat komt omdat ik niet in het bezit van een smartphone, tablet of tv, bij mij vaker voor dan bij de gemiddelde Nederlander – dan loop ik de steden die ergens in mijn hoofd zitten eens langs.

Ik neem dan een letter. Bijvoorbeeld de letter “K”. Ik ken uit mijn hoofd ongeveer honderd steden die met “K” beginnen. En dan begin ik een denkbeeldige reis. Die begint om de een of andere reden als het de letter “K” betreft altijd in Duitsland. Dan bezoek ik kernwasserwunderland in Kalkar, de plaatsen Keulen, Koblenz, Kaiserlautern, Karlsruhe, en zo nog wat. Ik maak vervolgens een uitstapje naar Oosterrijk – Klagenfurt, Kufstein en Kaprun. Kaprun is bij mij blijven hangen na de ramp met het kabeltreintje in, ik meen 2000.

Daarna is Nederland aan de beurt. Kudelstaart, Kwintsheul, Koog aan de Zaan, Kaag Dorp en uiteindelijk ook Kedichem. Ik heb het plaatsje Kedichem onthouden vanwege de aanslag die er in 1986 plaatsvond tijdens het congres van de Centrumpartij van Hans Janmaat. Zoiets blijft mij bij. Ik had zelfs begrepen dat zijn secretaresse haar benen door de aanslag is verloren.

En als we ver naar het zuiden afzakken, via Kerkira en Karoussades op Corfu, Khartoum en  Kampala door naar Kigali, de hoofdstad van Rwanda (weet u nog, de genocide op de Tutsi’s?) en dan via Kinshasa naar Kisangani, in de 80-er jaren van de vorige eeuw de thuisbasis van Oost-Congoleze rebellen onder leiding van de Kabila dynastie, komen we uiteindelijk in mijn geliefde Zuid-Afrika terecht. Ik bezoek er onder meer Kaapstad, Kuilsrivier, Kraaifontein, Kleinmond, Kroonstad, Krugerdorp, Kimberly, Keurboomstrand en niet te vergeten Klapmuts, een lieflijke rurale nederzetting tussen Paarl en Stellenbosch.

Jazeker, Klapmuts!! Gekke namen zijn er genoeg hoor. Ik heb ooit wel eens een kopje koffie gedronken in het Limburgse Kuttering. En naar kolibri’s gekeken in Kuttabil, in Queensland. Ik heb het allemaal onthouden, net zoals de tussenlanding die ik ooit heb gemaakt in het Zwitserse Kloten.

Dus wellicht, als u op weg naar Parijs vlak voor de Belgisch-Franse grens het plaatsje Kortrijk passeert, of als u het nog aan durft een vlucht naar Kuala Lumpur te boeken, of – wat meer in de buurt – als u een fietstochtje maakt door het Friese Column, denk dan nog eens terug aan deze Kollum.

Ik heb Kobani toegevoegd aan mijn “K” lijst, net zoals Ayn al Arab tussen Aleppo, Abu Dhabi, Al Ain, Abu Halifa, Al Khobar, Al Kut (!) en Amman een vers plekje in mijn brein heeft bezet. Als de media Kobani al lang zijn vergeten, sterker nog, als Kobani al lang met de grond gelijk is gemaakt, zal ik er nog regelmatig naar toe reizen. Op doorreis naar Kandahar.