Zolang Patrick wil drinken bij mij ga ik door met de borstvoeding, dat betekend dus ook kolven op het werk. Nou doet mijn baas daar niet ingewikkeld over, er heerst bij ons een democratische sfeer binnen de hiërarchie. Dat betekend dat wij net doen of we zelf mogen beslissen over hoe we willen werken zolang de baas bepaald. Maar goed, om even een beeld te geven waar ik kolf: Ik werk in de acute psychiatrie als activiteiten therapeut. De kolfruimte is een kantoortje wat aan een wachtkamer grenst. Hier zitten regelmatig patiënten koffie te drinken, tussen hun therapieën door.
Het gaat dan ongeveer zo:
Om half drie loop ik naar de receptie om de sleutel van de kolfruimte te halen. Vervolgens naar mijn kantoor om de C1000 vriestas met kolfartikelen te pakken en wandel door naar de kolf ruimte. Ik groet de patiënten die zijn achtergebleven om daar een kopje koffie te drinken en ga het kolfhok binnen. De deur gaat op slot.
Zal ik wel of niet een – niet storen ik ben aan het kolven – label aan de deur hangen? Nee, ik doe het maar niet, de C1000 vriestas is al erg genoeg. Op het bureau ligt zogenaamde kolflectuur: de margriet, libelle en de viva en ja hoor….ook één opzij. Die heb ik dus al 60 keer doorgespit en ook nu pak ik die er maar weer bij.
Ik weet niet wat het is maar de laatste tijd moet iedereen om half drie in dit hok zijn. Continu gemorrel aan die deur. Het zweet breekt me telkens weer uit. Hard roep ik “Nee!!!”. Aan de andere kant van de deur hoor ik een collega zeggen: “Sorry..”. De patiënten volgen het hele gedoe en leggen mijn collega uit dat ik er zit.
Er bekruipt me een ongemakkelijk gevoel bij de gedachte dat die deur door de een of andere overactieve collega kan worden opengerukt. Daar zit ik dan met ontblote borst, al kolvend en met mijn neus in de Opzij.
Maar ja wat is het alternatief? Toch die label aan de deur hangen? Het risico lopen dat een patiënt in zijn psychose of manie er helemaal mee op de loop gaat? Het zal me maar gebeuren dat ik in het restaurant zit en er een opmerking door de zaal gaat. Nou sta ik mijn mannetje wel, maar ik trek liever zelf de aandacht dan dat een ander mij op een genante manier in het zonnetje zet.
Ach, voorlopig maar hard nee blijven roepen en hopen dat de collega’s doorkrijgen dat ze om half drie niet in dit kantoor moeten komen, het kolven gaat nog lang door dus het zal er vast wel eens in slijten.
4 reacties
Bitchy · 30 november 2006 op 21:19
Ik proef een soort van schaamte uit je schrijven, terwijl dat m.i. onnodig is.
[quote]Er bekruipt me een ongemakkelijk gevoel bij de gedachte dat die deur door de een of andere overactieve collega kan worden opengerukt. Daar zit ik dan met ontblote borst, al kolvend en met mijn neus in de Opzij.[/quote]
Ik denk dat dat welke man ook binnen komt, geen borst ziet maar een vrouw die aan het kolven is, zonder enige erotische gedachte.
Ben benieuwd naar je volgende column!
pally · 30 november 2006 op 21:24
Ik geloof dat ik je kolfmisère niet helemaal vat.
Ik bedoel, die deur zit toch op slot? En voor die C1000tas kun je een andere nemen.
Daar kun je dan ook meteen andere tijdschriften in doen.
Of heb ik wat kolk-links gemist?
arta · 30 november 2006 op 21:26
Leuk geschreven.
Maar ik vroeg me af: schaam je je omdat je de Opzij leest, of omdat je aan het kolven bent?
Met dat laatste heb ik persoonlijk namelijk nooit problemen gehad, ook niet als ik per ongeluk “betrapt” werd!!
🙂
SIMBA · 1 december 2006 op 11:29
Neem wat nieuwe bladen mee, of een goed boek en kolf lekker door 🙂