Krantenleed

Binnenkort begint het songfestival weer, lees ik in mijn krant. Ik kan het bijna niet afwachten. Voor ons land doet OG3Ne mee. Ze maken wel een kans denk ik. Maar dan moeten ze wel hun baard laten staan.
Verder lees ik dat het teruglopende terrorisme de branche zorgen baart. Met name het toenemende toerisme is daar debet aan, vervolgt het artikel. Ik zal de naam van de krant niet noemen.

Over toerisme gesproken. Gister kwam mijn buurman Wiebe thuis van vakantie. Wiebe lijdt aan het syndroom van schriftelijke gilles de la tourette en scheld via email iedereen de huid vol.
In de tuin vroeg ik hem hoe zijn vakantie was geweest.’Kut,’ zegt Wiebe. ‘De brochure toonde Goddomme wit zand maar het was eerder aan de gele kant. En dan de keuken van mijn huisje. Er zou een volledig ingerichte keuken aanwezig zijn maar ik vond nergens een eiersnijder en een wurgkoord. En wat denk je? Zelfs in dat klote vakantiehuisje word je lastig gevallen door collectebussen. Nu weer voor giro 555. Ik geef geen cent aan giro 555. Laten ze eerst de slachtoffers van de zomertijd in eigen land maar eens helpen, ja. Je zal Goddomme in een horlogewinkel werken zeg.’

Snel spoed ik mij weer naar binnen. Naar mijn krant: Trump gooit kruisraketten op Syrië. Okéééé’.. Maar hee, laten we eerlijk zijn, iedereen heeft wel eens dat een collega zó irritant is dat je denkt: ‘Fuck it, ik schiet er 59 kruisraketten op af! Niet dan? Ja toch?

Ach kijk nou, bombardementen in Syrië, tekorten in de zorg, de aarde warmt op en ach wat cute, Jesse Klaver heeft een papadag. Wat een onzin zeg. Papadag doe je maar in het weekend. Heb je tijd genoeg.

Ik sla de krant dicht. Anders word ik hypernerveus van dat nieuws. Mijn kat knipoogt naar mij. Hij geeft mindfulness trainingen vanaf de vensterbank .
En dat is maar goed ook. Ik sluit mijn ogen en houd op mij af te vragen of ik nu wel of niet na het wakker worden eerst stamppot moet eten of meteen aan het Wilhelmus dien te beginnen…Of is dat alweer achterhaald..

Om het af te maken gaat de bel. Twee Jehovagetuigen. Met een schooltas.. Ze vragen of ik Jezus al gevonden heb en hoe ik denk over de tegenwoordige Nederlandse Goddeloze cultuur.
Ik snap ze niet helemaal en vraag vriendelijk, zoals Jezus dat geleerd heeft: ‘De Nederlandse cultuur? Bedoelt u twee als Zwarte Piet geschminkte hand-in-hand lopende homo’s die bij een kerstboom staand het Wilhelmus zingen??’

Mijn kat knipoogt vriendelijk naar de, tamelijk snel, weg rennende Jehova’s..