Kwik, Kwek en Kwak

Vanochtend las ik op de achterkant van de sportbijlage een leuke strip. Donald Duck vind ik ook leuk, net als zijn drie neefjes. Ondeugende bengeltjes die hun oom af en toe tot razernij kunnen brengen. Ze bedoelen het niet verkeerd, maar het pakt soms zo uit. Ik denk dat iedere ouder dit wel kan herkennen, de onschuldige bloedjes van kinderen die ouders tot razernij kunnen brengen. Tot door het plafond. Ik herinner me dat in ieder geval wel degelijk. Naderhand voelde ik me vreselijk schuldig, ik zou toch de volwassene in dit moeten zijn, ik was het even niet. Totaal uit mijn pan ging ik, zoals dat in modern Nederlands zo mooi heet.

Dat kan ik trouwens ook wel van de berichten die ik in diezelfde krant af en toe lees. Een staatssecretaris die zijn moeder niet bevoordeelt in een verzorgingshuis waar mensen echt niet de verzorging krijgen die ze verdienen. Laat hem niet het lef hebben om het wel te doen. Maar dat terzijde. Dat kwetsbare mensen niet krijgen wat ze verdienen en nodig hebben gebeurt tegenwoordig alom, niets vreemds meer aan. Toch wil ik dat niet gewoon of normaal gaan vinden, alhoewel ik aardig op weg ben volgens mij. Af en toe moet ik mezelf voorhouden dat het abnormaal is en blijft. Vooral dat blijven moet ik erin stampen. Bij iedereen.

Terug naar de striptekening met een klein verhaaltje. Geweldig, hoe een tekening een tekst kan aanvullen en andersom. Dit verhaaltje ging erover dat iemand drie mannen had versleten, ze kregen allemaal een bijnaam. De eerste hield van vluggertjes, de tweede lulde de oren van je kop en de derde kwam te vroeg. Vul zelf de bijnamen maar in.

De sportbijlage met zijn tekeningen verzachten alle ellendeberichten een beetje, niet helemaal. Voor mij dan, hoe een ander daarover denkt? Dat zal me een Kwek zijn.