Lieve Hennie

Sorry dat ik je brief nu pas beantwoord, maar ik kon er tot dusver geen gaatje voor vinden. Er is hier namelijk zó veel te doen dat we steeds tijd te kort komen. Zo hebben we de afgelopen weken drie keer gegolfd, vier keer getennist, zes keer gezeild en iedere dag in een ander duur restaurant gegeten. Veel coquilles Saint-Jacques, dat is zeefruit, maar ook boterzachte biefstukken van Tibetaanse runderen die iedere dag door Boeddhistische monniken gemasseerd worden. Daarom zijn ze zo mals. En heerlijke wijnen erbij… Goedkoop is het niet, maar dan heb je ook wat! Maar nu even over het been van Henk. Ik vind het spijtig om te horen dat de goedkope medicijnen niet aanslaan en je de meer geschikte duurdere niet kunt betalen, maar daarvoor hadden jullie je dan ook moeten bijverzekeren. Het argument dat daarvoor geen geld was vind ik nogal zwak, want het is toch algemeen bekend dat je voor extra uitgaven een apart potje moet aanleggen. Iedereen heeft zijn eigen verantwoordelijkheid daarin, dus je moet niet de sociale dienst de schuld geven.

En dat piepen van die rolstoel is met een paar druppeltjes slaolie te verhelpen, dat kost niets, want die staat gewoon in je keukenkastje.
Verder vind ik je opmerking over ‘je eigen familie’ en het voor moeder meebrengen van een restje eten en een halve gehaktbal in een Tupperware-bakje ronduit smakeloos, want wat hadden we er anders mee moeten doen, het weggooien?
Wat is er trouwens mis met het eten van frikandellen met witte bonen in tomatensaus? Je zou eens wat vaker moeten denken aan de armoe en honger in de wereld en inzien hoe bevoorrecht je eigenlijk bent. Zo hebben we hier een Frans stel leren kennen dat een zeewaardig jacht heeft van 27 meter lang met Chinees personeel dat ze heel weinig betalen omdat ze anders weglopen, maar ze zijn altijd vriendelijk, vrolijk en goedlachs! Dus kop op en niet altijd zo klagen.

Het spijt me te horen dat de tandjes van Anita zo scheef staan, maar waarom zouden wij voor de kosten van die beugel moeten opdraaien, alleen maar omdat we een paar miljoen Euro in de staatsloterij hebben gewonnen? Weet je wel hoe lang we daarvoor hebben moeten meedoen en wat dat allemaal bij elkaar wel niet gekost heeft? Om te kunnen oogsten moet je eerst zaaien, en als jullie wat minder frikandellen hadden gegeten en van het uitgespaarde geld staatsloten hadden gekocht, dan was de situatie nu misschien heel anders geweest…
Maar ik stel voor dat we het onderwerp ‘geld’ voorlopig even laten rusten. Er zijn toch wel méér dingen waarover zusters met elkaar kunnen praten of schrijven?

Vanaf een zonovergoten terras met uitzicht over een azuurblauwe zee, waar de ober met het lekkere kontje me net een glaasje champagne heeft gebracht, groet ik je. Ook Hans laat je groeten. We wensen jullie sterkte en hopen dat het been van Henk nog gered kan worden en dat jullie iemand vinden die de wasmachine gratis wil repareren. Je kunt je brieven gewoon hier naar hotel Royal Empire blijven sturen, want voorlopig gaan we hier nog niet weg, hoewel Jean Pierre heeft gevraagd of we op zijn jacht mee willen naar een van de eilanden waar hij een villa heeft. We houden jullie op de hoogte!

Je Ans