Je kan niet kiezen om intelligent of oerstom te zijn. Net zoals het kiezen voor een talent. Schilderen, tekenen, zingen, denken, zwemmen, schrijven of drie kleuren schijten. Je hebt iets of niet. Je kunt iets meer ontwikkelen, ontplooien of benutten, maar iets kiezen is onmogelijk. De simplistische dingen van het leven bestaat uit triljoenen keuzes, als het er al niet meer zijn. Maar de meest waardevolste dingen die men achter kan laten is een gave welke je benut of vergooit. Hoe dan ook, een grammaticaal wonder ben ik nooit. Dus stenig mijn spelfouten en mierenneuk op de typfouten, want grammatica zal aan mijn reet roesten. Als ik ooit een writersblock zou krijgen, hoe zou ik er dan bij staan of misschien zelfs hangen? Mijn gedachtes zouden zich continu blijven opstapelen, zonder dat ze eruit zouden vallen. De gedachtes zouden chaotisch steeds weer naar ruimte zoeken in mijn hoofd welke er niet is, omdat een mens maar een maximum grootte aan opslagruimte bezit. Mijn hoofd zou als het ware rollen als een bowlingbal zonder ooit de kegels te raken. Het enige wat ze raken zijn zenuwen welke me tot waanzin drijven. Het eeuwige vluchten zou nooit worden beloond, want zonder de mogelijkheid om alles eruit te schrijven zouden gedachtes de overhand hebben en mijn wilskracht ondermijnen.
Denken als ziekte zien en schrijven als medicijn gebruiken. Geen enkele anti depressiva zou uitkomst bieden, want gedachtes kun je niet elimineren, omdat het totaal van gedachtes een persoonlijkheid vormt en een persoonlijkheid valt niet om te smelten met pillen. Zoveel mensen, maar weinigen waarvan ik kan vaststellen dat zij een echte persoonlijkheid hebben. Velen gedragen zich als onthoofde papagaaien. Ze denken niet na, maar praten wel iedereen na. Ze vinden zoveel, maar ze weten niet wat ze zelf vinden. Ze proeven veel in voedsel, kunst en literatuur, maar weten niet wat hun smaak is.
Men proeft in zoveel harten, maar weten niet welk hart voor hen geschikt is. Het hart welke hen het belangrijkste doel geeft om meer uit het leven te halen dan wanneer zij alleen zouden zijn. Geef een mens een penseel en een doek en zeg hen te verven wat er in hen opkomt en velen doeken blijven leeg, Even leeg als hun innerlijke armoede. De rijke geest zal meteen weten welke kleur hij wenst te gebruiken en verft zijn gedachtes alsof hij geen moment stilte kent. Een dwaas zal verven wat hij wil. Macht, geld, een huis, een auto en dergelijke. De wijze zal verven wat hij al heeft, omdat hij genoegen met minder heeft en de pracht in het kleine ziet.
Geef mij een pen en het blad zal nooit leeg blijven. Elk stuk schrijfwerk is mijn eigen doek, mijn eigen kunstwerk. Schrijven is leven en leven is schrijven. Die twee dingen kan ik al niet meer los van elkaar zien. Ooit ben ik als doek geboren en op één of andere onbeschrijvelijke manier wist het toeval dat mijn doek nooit leeg zou blijven en nooit vol zou raken. Een doek zonder einde, totdat ik voor het laatst mijn ogen sluit, mijn pen laat vallen en het doek zich laat vallen.
Tot Shit
10 reacties
Quinn · 16 mei 2007 op 20:38
De neiging om nu te gaan mierenneuken over spelfouten of grammatica is na je eerste alinea natuurlijk groot, maar dat zou voor mij een beetje afbreuk doen aan je mooie column. Persoonlijk vind ik het leuk om je “iets minder groffe” gedachten te lezen, dan komen de kronkels en gedachtensprongen beter uit de verf. Ja, ik vind dit een goeie van je.
Troy · 16 mei 2007 op 22:41
Ik ben het met Quinn eens. Deze column is subtieler en openhartiger dan wat je meestal opstuurt, en daardoor ook rijker aan gevoel en inhoud. Er zitten een aantal hele mooie zinnen en gedachten in, die net iets meer van van jou laten zien dan ik tot nu toe van je gelezen heb. Je bent een hele diverse en creatieve schrijfster en je bent bijna koningin in het afstoten en aantrekken van lezers, dat vind ik best bijzonder;-)
Ps: Jij bent waarschijnlijk de enige bij wie ik me niet erger aan grammaticale fouten..
KawaSutra · 16 mei 2007 op 23:35
[quote]…op één of andere onbeschrijvelijke manier wist het toeval dat mijn doek nooit leeg zou blijven …[/quote]
Het is wel degelijk te beschrijven, maar de enige die dat kan dat ben jij, en met verve!
Dees · 17 mei 2007 op 09:48
Bij sommige columns heb ik het idee dat je op de achtergrond een (goede) redacteur hebt zitten. En zolang het een goede is, is daar ook niets mis mee.
Ik vind het weer een verademing om te lezen. Er zijn zoveel leuke, goede, ontroerende stukjes. Maar jij hebt dat stukje je ne sais quoi extra.
Hoewel ik het niet helemaal met je eens ben. Er zijn deurtjes in iedere menselijke geest die geopend kunnen worden. Zoals iedereen een deurtje naar waanzin heeft, of naar bijvoorbeeld uitzinnige woede, denk ik ook dat iedereen een deurtje heeft naar bepaalde talenten, die om wat voor reden ook vroeg zijn uitgedroogd. Bijvoorbeeld door de stelling dat je iets niet kunt. Of bijvoorbeeld een deur naar beelden, waar je eerder alleen gedachten kon oproepen. Sorry, gedachtes. Je moet alleen het geluk hebben om die deurtjes te vinden en het lef om ze te openen.
Als jij je doek blijft beschilderen, zullen er altijd mensen blijven staan om te kijken. En daarvoor hoef je nooit verzoeknummertjes te draaien, van wie dan ook. Integendeel. Je houdt er vast niet van, maar van mij krijg je een :kus:
arta · 17 mei 2007 op 10:59
Heerlijk om te lezen, Shit!
🙂
Shitonya · 17 mei 2007 op 13:11
Bedankt weer voor de complimenteuze reacties 🙂
Iedereen een talent? Ik denk wel dat de meeste een talent hebben. De overige zal hem enkel nooit ontdekken, omdat degene nooit iets toevalig in die trant doet ( schildert/tekent nooit, schrijft zelden, zingt nooit, etc ). En sommige zijn wel goed in dingen, maar kun je nog geen talent noemen. En als je al alles hebt geprobeerd waarin een talent verscholen zou kunnen zitten, maar niets ervan past bij je, dan kun je toch wel vaststellen dat je over geen enkel talent beschikt.
Als iedereen een talent zou hebben, zouden er denk ik veel meer kunstenaars, schrijvers, sporters en dergelijke zijn. Want zodra je je talent ontdekt, duurt het niet lang voordat iemand anders hem ook opmerkt en je vaak wel aangemoedigd zal worden om je talent te benutten.
Lezers aantrekken of afstoten, het heeft beide zijn charmes 🙂
klapdoos · 17 mei 2007 op 14:16
Heb met genoegen je stuk gelezen, het laatste stuk komt bij mij over als een stukje poezie ( kan die rotpuntjes op de e niet vinden excuus).
Mooi geschreven in ieder geval
groet van leny :wave: :wave:
pepe · 17 mei 2007 op 20:54
Een bijzonder likje verf heb je dit keer gebruikt, ik heb met veel plezier van alle kleuren genoten.
Mag ik je een woordkunstenaar noemen
schoevers · 18 mei 2007 op 21:01
Hoi Shitonya,
Mijn vorige reactie was kritisch. Ik regeer zelden kritisch, omdat ik iedere bijdrage alleen al positief waardeer.
Nu kan ik gelukkig waardering aan je kwijt. Een mooie clumn met een bewogen stuk van jezelf en je omgeving. Prima.
Ik verbleek niet van een stevig gekruid verhaal. In tegendeel. Maar….de drie krachttermen in jouw mooie column vond ik niet passen. Bewaar die maar voor een daarbij passend en samenhangend verhaal.
Ik kijk er naar uit.
pally · 22 mei 2007 op 15:20
Een echte ‘Shit- column’ zoals ik die steeds meer waardeer om het talent , de durf en de originaliteit die eruit spreekt. Ook veel zelfvertrouwen, al erger ik me soms een beetje aan het wel erg grote ‘ik en de anderen’ contrast.
[quote]Een doek zonder einde, totdat ik voor het laatst mijn ogen sliut, mijn pen laat vallen en het doek laat vallen[/quote]
Zonder deze afsluiting met twee keer laat vallen, had ik het einde sterker gevonden
Evengoed weer heel bijzonder! :wave:
groet van Pally