Link naar het verleden

Een tattoo neem je voor het leven. Dat is de insteek. Natuurlijk kun je met allerlei moderne technieken ongewenste tattoos laten verwijderen, maar ik zie het toch een beetje als het huwelijk. Want trouwen doe je voor het leven. Tot de dood ons scheidt. Natuurlijk kun je op een gegeven moment besluiten uit elkaar te gaan, maar dat is niet het uitgangspunt (al zal het bestaan van de mogelijkheid voor veel mensen de drempel enigszins verlagen). Sinds kort heb ik er één, een tattoo. Hoewel ik er lang over heb nagedacht – ik had al in 2002 het ontwerp, bedacht en getekend door een prachtige Griekse kunstenares – was de beslissing uiteindelijk erg gemakkelijk. Geen seconde spijt. Een enkele keer heb ik gedacht: dat had ik veel eerder moeten doen, maar ik heb ook geen spijt dat ik het nu pas heb laten doen.

Een tattoo wordt al heel snel een deel van je. In het begin lijkt het of er een plakplaatje op je huid ligt, maar na verloop van tijd – enkele weken al – is het een deel van je lichaam geworden. Een deel van jezelf, zover durf ik wel te gaan. En dat voor altijd. Tot de dood ons scheidt, en verder.

Mijn tattoo is een toekomstige link naar het verleden, zo realiseerde ik mij op een gegeven moment. Later, als ik oud ben, kijk ik naar de tattoo en denk ik aan vroeger. Aan de tijd dat ik haar – de tattoo – liet zetten, dat ik nog jong was. Dat ik nog een hele toekomst voor me had liggen en er grootse plannen klaarlagen! Dat ik deze column schreef.

Het besef zorgt er voor dat ze mij er elke dag aan herinnert dat ik nu leef. Nu moet en nu wil leven. Want nu is vrijwel onmiddellijk vroeger en later komt sneller dan mij lief is. Het maakt me soms wat weemoedig, maar het geeft me ook de kracht om in het nu te zijn.

Had ik al gezegd dat ik binnenkort ga trouwen?