Loslaten

‘Mama, ik wil fietsen!’ Mijn dochter, zes jaar, spierwit sluik haar, eigenwijs brilletje, zet gedecideerd haar handen in haar zij terwijl ze het zegt. Ik kijk naar haar om en glimlach. ‘Waar wil je heen dan? Ik kan nu niet met je mee, ik ga zo koken.’ Ze krult nadenkend haar neusje. ‘Nou… gewoon. Ik weet niet. Gewoon fietsen.’

Dit is me er eentje. ‘Eigenzinnig’ zal het juiste woord zijn, maar is in mijn opinie te zacht uitgedrukt. Mijn dochter weet precies wat ze wil en ze voert het uit ook. Het gevolg is dat we haar af en toe kwijt zijn. Toen ze anderhalf was hebben we de hele camping gemobiliseerd om haar te zoeken. In doodsangst stond ik bij het meertje te kijken of ik haar ergens zag drijven. Ondertussen zat ze doodleuk in de voortent van een verlaten caravan te spelen, zich niet bewust van alle commotie om haar heen. Op haar vierde ging ze even steppen in de steeg van het huis waar we op verjaarsvisite waren. Een paar minuten later was ze nergens meer te bekennen. Hysterisch doorkruiste ik de wijk, steeds harder haar naam roepend. Ik vond haar terug bij een vriendelijke buurtbewoonster, een kilometer verderop. Die vond het toch wat vreemd, zo’n klein meisje in haar eentje met een stepje op de weg, en had haar naar binnen gehaald.

Inmiddels zijn we aan elkaar gewend geraakt. Wij weten dat ze wel weer boven water komt als we haar even niet zien – soms letterlijk, want ze is eens in de sloot naast ons huis gevallen. Zij weet dat ze ons laat schrikken als ze te ver weg gaat en blijft in de buurt. Toch vind ik het angstig als ze zegt dat ze alleen wil gaan fietsen. Laat losss…. zoem ik inwendig. Heb vertrouwen… ‘Oké… Goed, lieverd. Maar in de wijk blijven. En uitkijken voor auto’s. En als je een vriendinnetje tegenkomt en je wilt bij haar gaan spelen…’ ‘…dan moet ik het eerst komen vertellen,’ vult ze me trouw aan en houdt haar hoofd schuin. ‘Mag ik nu gaan?’

Gespannen kijk ik haar na terwijl ze de straat op fietst. Ze draait zich om en zwaait naar me. Tien meter verderop stopt ze, zet haar fiets op de standaard en loopt de speeltuin in die tegenover ons huis ligt. Terwijl ze op de schommel gaat zitten en zich afzet, veeg ik stilletjes een traan uit mijn ooghoek. Dat was haar fietstocht voor vandaag. Nog een jaartje of twaalf en ze gaat alleen op wereldreis, waarschijnlijk. Over loslaten gesproken. Ik geloof dat ik nog even moet oefenen.