Manie

Het was weer prijs. Ik wou gaan slapen maar voelde me alles behalve moe. En het was al half drie. Ik begon aan een tekening op de computer. Ik keek terloops op mijn horloge. Vijf uur. Ik zuchtte. Ik kroop in de zetel en probeerde mijn ogen te sluiten. Ik kreeg een tekst van mijn brein te horen voor een verhaal waar ik aan werkte. Snel sprong ik op en nam een notitieblok, ik kribbelde als een bezetene de papieren vol met mijn overlopende beker van inspiratie. Zuchtend draaide ik me op mijn goeie zij. Laten we naar ons verloren gegane aquarelborstel gaan zoeken. Half zeven en ik racete naar boven.

‘Kan het wat zachter,’ gromde pa.

Ik wenste hem een goeie morgen en drukte hem een kus op zijn stekelige wang.

‘Gaat het, Michaël?’ vroeg ma ongerust.

‘Ik ben tip top.’ zei ik.

Boven kapte ik mijn zak met borstels uit en begon te zoeken. Tevergeefs, meteen ging ik op de computer een borstel bestellen op bol.com. Dan trapte ik op iets. Mijn aquarelborstel. Zou je het niet krijgen?

De komende dag bracht ik hectisch voor de computer door, ongezonde hoeveelheden water drinkend en dampend als een schoorsteenpijp.

De dag vloog, ik had twee verhalen klaar, een cover voor een strip en de pionnen voor een nieuw fantasy bordspel waar ik enkel nog de zo ingewikkelde regels moest schrijven dat een kernfysicus dit “erover” zou vinden. Alleszins geen ontspannend spel. De tweede nacht lag ik met een boek in bed. Om de slaap kunnen te vatten. Maar er werd met namen en tekstverwijzingen en moeilijke woorden gegoocheld die ik telkens ging googlelen. Het leek wel of ik op de universiteit zat. Ik probeerde al die dingen dan ook nog eens te memoriseren. De tweede nacht bracht ik zuchtend aan de keukentafel door. Ik keek naar een komische film met John Cleese. Clockwise, over iemand die hemel en aarde moest bewegen om op tijd voor een afspraak te zijn.

’s Morgens was ik druk bezig met van alles te downloaden.

Pa zei:’ wat doe je hier nu weeral op, je slaapt toch nog?’

‘Manie.’

‘Manie, manie, met die onzin altijd, ’s avonds kruip je in je bed en draai je de knop om als elke normale mens en slaap je.’

Ik werd korzelig.

‘Zet koffie, dan doe je nog iets nuttigs.’ beval hij.

‘Ik ben je slaaf niet.’

‘Je leeft onder mijn dak en je kan een minimum aan kluisjes op jou nemen, wat ga je doen als we hier niet meer zijn?’ zei hij slecht geluimd.

Dag drie verliep warrig. Ik had een afspraak met het mobiel team die kwam luisteren hoe mijn week geweest was maar kon me niet meer herinneren wat ze hadden gezegd. Mijn brein was in kortsluiting.

‘De Moutazibieten waren een gematigde Islamitische gemeenschap, die vrijheid van geloof en vrij verkeer van godsdiensten toe liet. Zij vonden de Koran niet Hemels maar Aards en leefden naar de geschriften van Croesus die als eerste poneerde dat er geen leven na de dood was,’ spookte het door mijn hoofd.

Dat stuk had ik de tweede nacht dus uit het hoofd geleerd.

Nacht drie sliep ik vier uur en was de hectische periode weer achter de rug. Ik had een reuzenhonger want ik had niets meer gegeten sinds drie dagen geleden. Ik ontspande me, ik wou even met absoluut niets bezig zijn.