Me Zuster!

‘Me zuster!’ Tja, dat klinkt een beetje als ‘Mijn tante op een bakfiets!’ Maar de combinatie tante en bakfiets is absoluut ondenkbaar, althans in mijn familie. Niet alleen stammen mijn tantes uit de tijd dat bakfietsen nog slechts met de bakkersknecht en de scharensliep werden geassocieerd, ook fysiek is de combinatie schier onmogelijk. De uitroep ‘Me zuster!’ is hier dus wel degelijk serieus bedoeld! Nou voldoen mijn zuster en ik niet echt aan het sterotiepe beeld van zussen, eerlijk is eerlijk… We zijn niet samen opgegroeid, wisten alleen in de verte van elkaar dat we bestonden en jarenlang is het niet in ons opgekomen daar verandering in te brengen. Tot de tijd er kennelijk rijp voor was en dat is niet zo héél lang geleden. Nee, we hebben Derek Bolt niet op bezoek gehad, we hebben geen emotionele oproep gedaan bij Jaap Jongbloed en we zijn elkaar ook niet huilend in de armen gevallen toen het eenmaal zover was.

Ik heb haar gewoon opgezocht in het telefoonboek, een kaartje gestuurd en direct een kaartje teruggekregen. Niet alleen van haar trouwens, ook van mijn ‘nieuwe’ broer. Na wat heen en weer gemail en gebel zijn we met elkaar gaan eten en dat was gezellig. Ik heb er sindsdien niet alleen een broer en een zus maar ook een zwager en een schoonzus, vier nichtjes en drie (in december komt de vierde!) achternichtjes en neefjes bij.

Helemaal niet zo spannend als op televisie. Eerder gewoon. En dat maakt het nou net zo bijzonder! Mijn zus en ik gaan met een kopje thee (of zo…) aan tafel zitten en leuteren met gemak een hele dag vol. We kijken er helemaal niet van op dat we allebei veel sambal door het eten doen (ook door de gebakken eieren) en dat we stapelgek op beesten, en dan vooral honden, zijn. Noa, Bo en Sofie, de drie prachtige jachthonden van mijn zus zouden op zich al een verhaaltje waard zijn. Ze doen de honden-HBO en beschikken over een ingebouwde TomTom met afstandsbediening.

Mijn zus en ik zijn allebei gelovig, maar ons gevoel voor humor is dan ook zo’n beetje hetzelfde. We rookten en zijn (zonder het van elkaar te weten) ongeveer tegelijkertijd gestopt. We hebben dezelfde dikke-buiken-fobie en verder delen we nog een paar (kennelijk familiaire) onhebbelijkheden, waarover ik me op deze plek niet nader uitlaat. Zus houdt niet van poespas en flauwekul en ik wel, dus er zijn ook verschillen. We zijn immers geen tweeling. Ook al fysiek onmogelijk, want we delen alleen een biologische vader.

Waarom ik dit zonodig op moet schrijven? Omdat ik er zo blij mee ben! Ik ben en blijf een echt familiemens. Weinig kan mij vrolijker maken dan weer eens iets te horen van een verloren gewaande neef of nicht, het vinden van een fotootje van een oude tante of toevallig op internet op de naam van je grootvader stuiten. Gelukkig gebeuren dat soort dingen weleens.

Van de zomer stond ineens mijn neef uit Amsterdam op de stoep. Over hem heb ik het al eens gehad, alleen was hij toen nog slechts een herinnering aan voorbije zondagen als kind in de grote stad. Wat ik me vooral herinnerde, was dat hij zo prachtig kon pianospelen en ik dankzij de door hem ten gehore gebrachte mazurka’s, scherzo’s en nocturnes, nog steeds het gevoel heb dat de zondagochtend niet compleet is zonder Chopin. De muzikale neef is nu een ‘rijpe’ heer en pianospelen doet hij helaas nog nauwelijks vanwege artrose in zijn handen.

Het leven verandert voor ons allemaal en gaandeweg nemen we afscheid van dingen die ooit belangrijk voor ons waren. Wat is het dan heerlijk om zo af en toe samen te mijmeren over hoe het ‘vroeger’ was. Met mijn zus kan ik dat nog niet, maar wij zijn druk bezig met het zorgzaam opkweken van nieuwe herinneringen die we dan over dertig jaar kunnen bespreken. En voor wie denkt dat we dan toch de helft weer vergeten zijn, hebben wij met zijn tweeën maar één antwoord: ‘Me zuster!’