Meer premie voor minder auto

Even met de verzekeringsagent gebeld: “Goedemiddag, Oplopers hier. Mag ik even mijn hart luchten over de kosten van de autoverzekering?” Dat mocht. “Zijn jullie nou eindelijk een keer bij jullie positieven gekomen? Het is toch niet meer dan logisch, dat de verzekeringspremie voor cabrio’s lager moet?” De stoffige assuradeur die ik aan de telefoon had, wilde heel graag weten waar ik dat op baseerde. Dat wist ik hem kort en bondig uit te leggen: “Een cabrio heeft toch amper een dak? Dat is dus minder auto, en daarom valt er dus logischerwijze ook minder te verzekeren…” Het feit dat voor minder auto jarenlang meer premie is betaald, vind ik de omgekeerde wereld.

Omgekeerde wereld. Vorige week schreef ik nog dat wegens pesten in de klas het een goed idee is om de slachtoffertjes wat vuur- en steekwapens ter beschikking te stellen. En nu heeft een school in Texas geheel onterecht besloten, juist de leraren te bewapenen. Dát is dus de omgekeerde wereld, want scholieren hebben recht op een veilige leeromgeving…

En qua sport zie ik ook van alles dat mij aan de omgekeerde wereld doet denken. We schakelen over naar Peking. Op de televisie zie ik twee wielrenners heel erg langzaam fietsen. Het gaat er toch om, wie het hárdste kan fietsen? Nog een gevalletje omgekeerde wereld: aan Anky van Grunsven vragen of dat nou zwaar is, kunstjes doen met een paard op je rug…

Ook de omgekeerde wereld is het, als je vindt dat je recht hebt op een baan waar je eigenlijk totaal ongeschikt voor bent. Stel je voor, je gaat langs voor die vacature bij dat verhuisbedrijf om de hoek met de mededeling dat je een zwakke rug hebt en dus niet zwaar kunt tillen. Vervolgens van de werkgever in kwestie verlangen dat ‘ie je aanneemt? Dat is de omgekeerde wereld. Jammer maar helaas. De baas mag de sollicitant uitkiezen die alle aspecten van de baan uitvoert. Er was nogal gedoe in Rotterdam. Met een sollicitant bij de Sociale Dienst, voor de functie van klantmanager. Bij die baan hoort dat je je cliënt een hand geeft. Een of andere Moslim-idioot vond dat hij dat niet hoeft te doen, maar toch recht heeft op die baan. Vrijheid van Godsdienst noemde die mafkees dat. Maar de rechter stelde hem in het ongelijk. En terecht. Wat misbruik van die vrijheid van Godsdienst is voor de would-be socialedienstmeneer is hetzelfde als vrijheid van hernia voor de would-be verhuizer.

En hebt u weleens nagedacht over een baantje in de thuiszorg? Zou ik niet doen. Het salaris voor de gemiddelde thuiszorger bedraagt een scheet en drie knikkers. Iets met budgetten, geloof ik. En regelmatig blijven de laatste tijd mensen die hoognodig thuiszorg nodig hebben, daarvan verstoken. Ik zei het al, iets met budgetten. Maar de lonen voor het management zijn torenhoog, en in dat verband wordt het woord ‘budgetten’ opeens níet genoemd. En staatssecretaris Bussemaker wil er niets tegen doen. Hoe dat belachelijke portret op die post terecht is gekomen, is mij een raadsel. Volkomen terecht dat zij wél minder verdient dan de Balkenende-norm! Want het is in de thuiszorg natuurlijk wel de omgekeerde wereld.

Ook de omgekeerde wereld: voorzitter Michael van der Vlis van ROVER wist al jaren dat zijn woordvoerder onder pseudoniem gooi- en smijtcolumns schrijft. Op een kwade dag maakte Van der Vlis op internet bekend, dat zijn voorlichter dezelfde persoon is als die hardhandige stukjesschrijver. Om vervolgens zijn voorlichter de laan uit te sturen omdat beide functies onverenigbaar zijn nu zijn identiteit openbaar is. Dát is de wereld op zijn kop. Als ik Michael van der Vlis was, dan zou ik mijzelf in de spiegel niet recht in de eigen ogen durven kijken. Nooit meer. Destemeer aangezien Gerrit Komrij, toch niet de eerste de beste, heeft geoordeeld dat de gewraakte column overduidelijk satirisch is. Van der Vlis: boter op zijn hoofd en stront in zijn ogen.

Maar het mooiste voorbeeld qua omgekeerde wereld? De rechter heeft gezegd dat de sticker, waarop een mannetje het politielogo onderpist niet kan worden verboden. Heerlijk. Morgen even naar de drukkerij voor een stapel stickers waarop een smeris een arrestant onderschijt. Lache!