Daar komen ze aan gegaloppeerd. Geluiden die zonder twijfel gillende Justin Bieber-fans zouden overstemmen vullen de gang, terwijl Spiderman- en Hello-Kitty rugzakjes woest door de lucht zwaaien. Even een moment van twijfel of ik wel zo volmondig ‘ja’ had moeten zeggen tegen de meester die graag op vakantie wilde en mij daarom vroeg zijn gymlessen voor de kleuters over te nemen.

Vakantie. Zucht. Ik begin te dromen over verre oorden met perfecte stranden en een alleraardigst zonnetje. Uitslapen, siësta’s en champagneontbijt daar zeker bij inbegrepen. Bijna begin ik spontaan de merengue te dansen wanneer gesjor aan mijn broek mij terughaalt in de realiteit. Ik kijk naar beneden en zie ik een ventje van ongeveer honderd centimeter voor mij staan, zijn hoofd achter in zijn nek om mij aan te kunnen kijken. Glinsterende oogjes, wilde haren en melktandjes zichtbaar; het is het liefste wezentje die ik ooit in het echt heb mogen zien. Ik wil hem onmiddellijk aaien, maar hij is mij voor. ‘Wordt u de nieuwe meester?’ vraagt het pluizige teddybeertje. Even voor de duidelijkheid beste mensen: ik ben een juf. Hij zegt ‘u’, dat moet ik hem nageven. Een korte blik naar mijzelf en ik vraag me af of mijn sportoutfit mij daadwerkelijk omtovert tot een mens van het mannelijke geslacht- erg flatteus zit het inderdaad niet. Ik vergeef hem. Er volgen snel meer stuiterende troetelbeertjes die zich in een kudde om mij heen verzamelen. Een ieder wil zijn of haar levensverhaal bij mij komen melden, het liefst allemaal tegelijk. Ik dank de liter koffie van vanochtend vroeg. Met mijn één meter vijfenzestig ben ik voor het eerst in mijn leven een reus en ben ik nog nooit zo snel gaan houden van veertien mensjes tegelijk. 

Voordat kleutertje nummer vijf aan zijn derde deel van zijn levensverhaal wil beginnen, evenals kleutertje nummer twee, moet ik de regie overnemen. De gymles staat hoog op de agenda en de tijd tikt. Niet dat ze niet genoeg bewegen, daarover kan geen twijfel bestaan, maar u weet vast net zo goed als ik dat het bewegen slechts één onderdeel is van de gymles. Huppelend en met onsamenhangende praatjes volgen de kleuters mij naar de gymzaal. Er bestaat een kans dat het komende uur de lieve dropjes zomaar transformeren in monsters van het ergste soort, maar het kan mij al niet meer deren. Toch wel leuk. Even meester te zijn…

Categorieën: Algemeen

4 reacties

troubadour · 4 oktober 2014 op 20:58

Ik proef de liefde voor het vak en de kinderen. En dan wordt het een feest.

Dees · 5 oktober 2014 op 11:51

Leuk, krijg meteen zin in apekooi! 😀

pally · 5 oktober 2014 op 11:59

Het plezier in de kinderen dat je hebt en invoelbaar maakt! Zo’n ‘gymmeesterjuf’ wens ik elke school toe.
Leuk geschreven ook. :yes:

Ferrara · 5 oktober 2014 op 14:57

Je ziet en hoort het klasje. Mooi neergezet en je enthousiasme wordt goed duidelijk, daar moet dit kroost wel plezier aan beleven.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder