Mijn moeder in een salesgesprek

“De regen stroomt als tranen langs de ruit. Het is of de ganse hemel om je huilt. Ik voel me zo mistroostig als het weer. Ik mis je zo ik mis je meer en meer.” Zo begint het liedje dat gedraaid werd op de begrafenis van mijn moeder. Een veilige keuze, want je hoort het nummer eigenlijk nooit op de radio, waardoor emoties door de kracht van dit nummer mij vaak overslaan, omdat je er simpelweg nooit door verrast wordt.

Ja ik schrijf zo’n columnpje niet als het nummer niet toevallig op de radio te horen was vanochtend. Ik was wat met een plant aan het sjouwen, ondertussen de telefoon tussen mijn schouder en oor geklemd, druk aan het werk. Ik hoor het nummer, schiet vol en flikker mijn telefoon (met klant aan de andere kant) in een hoek. Ik had even een momentje nodig. Het nummer draait af, voor degene die het niet kennen; Ruth Jacott- ik mis je zo. Werkelijk een schitterend nummer, beetje dramatisch maar dekt de lading.

Goed, het nummer is voorbij, het moment glijdt aan me voorbij en ik kom terug op de bewoonde wereld. Op dat moment realiseer ik me dat mijn telefoon, incluis new prospect (da’s een hip saleswoord voor klant) ergens in een hoek ligt en de stropdas met Armani-schoenen verdiend uitleg.

Ik bel de beste man terug en wil hem vertellen hoe het zit. Hij breekt ergens halverwege in, midden in mijn tweede zin. “Mike, ik denk dat ik het snap, je bent waarschijnlijk iemand verloren… Ik hoorde het nummer op de achtergrond, mooi nummer. Werden de emoties je te veel?” Ik besluit het professionele koude antwoord maar even in de ijskast te zetten en geef de man een oprecht antwoord en sluit mijn zin af met de tekst dat als het weer gebeurt op deze manier, dat hij dan waarschijnlijk weer in een hoek ligt, ik ben niet zo goed met emoties. De man moet lachen, hij houdt wel van die instelling. “Emoties kun je niet plannen, ze overkomen je. En daar moeten we maar blij mee zijn ook.” We hebben het nog even over mijn moeder en na een tijdje zegt de beste man “Wat verkoop je eigenlijk?”

ik kijk op mijn telefoon en ben al 13 minuten en 21 seconden met de man aan het bellen en hij weet niet waarom ik bel. Ik vertel hem dat ik een vacature zag en dat een van mijn jongens daar geschikt voor zou zijn. “Bespaar me de rest van je salesbabbel maar Mike, het maakt me geen donder uit. Ik mag je wel, kom maar langs met een van die jongens van je.”

Ik heb een hoop salesgesprekken gehad, maar nog nooit een met tranen rollend over mijn wangen en snotterend 13 minuten volpraten over alles behalve zaken. Ik open Spotify, zoek en druk op play. “De regen stroomt als tranen langs de ruit….” Opeens ben ik niet meer bevangen door emoties, ik schrik niet meer als ik dit nummer hoor. Als de rest van mijn omgeving vrede heeft met mijn emoties, dan heb ik dat ook. En dan is zo’n nummer ineens een stukje minder eng.

Mama, ik mis je zo.