Een plak cake kan je me altijd aanbieden, behalve na een begrafenis want dan smaakt het me niet zo, maar dat ligt nooit aan de cake.
De lekkerste cake wordt door mijn moeder gebakken. Ik heb veel van haar geleerd, maar het is me nooit gelukt om haar cake te evenaren, terwijl het recept zo eenvoudig is: boter, suiker, meel en eieren en voor de smaak wat geraspte citroenschil of vanillesuiker. Een tijdje mixen en dan in de oven. Terwijl de cake doet wat hij moet doen, lik ik de laatste restjes uit de beslagkom, die waarschijnlijk beter smaken dan de cake ooit zal doen. Ik volg het bakproces op de voet door het glas van de oven. Hij ziet er goed uit. Rijst mooi boven de rand van het bakblik uit. Dan verschijnt in het midden de scheur. Het ging lang goed, maar nu gaat het mis. Nou ja, het uiterlijk is niet half zo belangrijk als de smaak dus ik houd goede hoop. Als ik zie dat de kleur naar lichtbruin gaat neigen is het de hoogste tijd om hem eruit te halen. Tijdens het afkoelen zakt hij weer in tot het niveau waarop ik hem in de oven zette. Als ik het kapje eraf snijd, zie ik dat er iets fout is gegaan: de korst is te dik, het binnenste is korrelig droog en verre van smeuïg.
Voordat de familie thuiskomt gooi ik de cake in de afvalbak.
Ik troost me met de gedachte dat goede genen altijd een generatie overslaan. Dus als Eelco een poging wil wagen steun ik hem van harte. Hij belt zijn oma, die alle tijd heeft om uitgebreid te vertellen hoe hij een cake moet bakken. Vol goede moed gaat hij aan het werk. Ik hoor hem fluiten in de keuken. Het begint lekker te ruiken, maar daardoor laat ik mij niet langer misleiden. Ook sla ik het aanbod om de beslagkom uit te likken vriendelijk af. Ik ben al zo vaak teleurgesteld. Op enthousiaste kreten van Eelco die verslag doet van de vorderingen van de cake reageer ik evenmin. Ik kom pas kijken als de cake uit de oven komt. Prachtig warm goudgeel staat hij op het aanrecht.
Oma wordt weer gebeld. ‘Het is gelukt! Hij ziet er fantastisch uit! Het lijkt wel een cake van de bakker! Ik ga gelijk proeven maar ik kan zo wel voorspellen dat hij geweldig zal smaken.’ Eelco overhandigt mij ook een stukje en vol verwachting proef ik van de cake. Ik ben lang stil. Ook Eelco weet niets te zeggen. We moeten de klap in ons gezicht verwerken. De smaak laat zich niet eenvoudig omschrijven, want zoiets verwacht je niet. Zout, afschuwelijk bremzout. Maar hoe kan dat? Eerst willen we water drinken, veel water. Stap voor stap gaan we het recept na. Er zit wel zout in, een snufje zoals oma had gezegd, net zoveel als tussen je duim en je wijsvinger past. Vanillesuiker zit er ook in, een heel zakje.
‘Dit is het toch?’ vraagt Eelco.
‘Nee, dat is iets anders. Dat is bakpoeder. Het je dat erin gedaan?’
‘Ja,’ antwoordt Eelco, ‘Een heel zakje. Maar dat zal toch niet zout smaken?’
We proeven met onze vinger een snufje van het witte poeder dat gelijk griezelig begint te bruisen op onze tong en een niet te beschrijven afschuwelijke smaak achterlaat.
Deze cake is niet geschikt voor consumptie. Maar om zoiets zomaar weg te gooien? De overige ingrediënten zijn zo slecht nog niet. De eendjes, die zal ik eens trakteren. Ik snijd onze mooie cake in dobbelsteentjes. Een kruimeltje lik ik gedachteloos van mijn vingers. Oh ja, gruwelijk vies, niet te eten. In mijn verbeelding zie ik dode eenden in het water drijven. Nee, de cake zal in de container moeten. De groene? De zwarte lijkt me beter. Maar als ik de cake erin gooi bedenk ik dat zelfs dát niet zonder risico is, want goed beschouwd is deze cake levensgevaarlijk en behoor ik hem af te geven bij het verzamelpunt Klein Chemisch Afval van Holland Collect!

Categorieën: Algemeen

10 reacties

LouisP · 17 juni 2009 op 12:37

Jolanda,
everything is cool, honey bunny,

’t is niet gemakkelijk, een cake bakken,
’n beetje saai, de titel leuk, het einde ook!

gr.
L.

arta · 17 juni 2009 op 13:51

In plaats van een snufje zout, zou er voor mij wel een stevige hoeveelheid peper in deze column mogen.
Het neemt niet weg dat ik straks thuis (jaja, ik ben op mijn werk :slapen: ) ook eens aan het bakken ga!
🙂

trex01 · 17 juni 2009 op 15:46

Hoi Jolanda,
Ik had hem natuurlijk al gelezen en vind hem nog steeds leuk. De eerste zin, de laatste zin en het middenstuk ook! Ik kijk uit naar je volgende column op columnx.
Veel groetjes,
Carla

Mien · 17 juni 2009 op 16:00

Leuk debuut, welkom op ColumnX.
Knap om over het bakken van saaie cake een onderhoudende column te schrijven.
In zijn geheel genomen bepaald niet zoutloos.

Mien

axelle · 17 juni 2009 op 19:52

Leuk verhaal. Lekker herkenbaar. Ik hang ook de hele tijd voor de oven… tot ie inderdaad ineen zakt..!!! 🙂
ps: is jouw zoon ook een fervent schrijver?! peut-être que je le connais…
Axelle

Mup · 17 juni 2009 op 21:04

Ik ben een eter, geen koker. Of bakker…
Welkom op cx
:pint: Mup

KawaSutra · 18 juni 2009 op 01:55

Dat witte poeder…dat was toch niet wat ik denk dat het is? 😀

Kuin · 18 juni 2009 op 13:04

Tip: Arretjescake!
Geen oven nodig, onnoemelijk lekker en zo simpel te bereiden dat ik dat zelfs kan! Ik ben toch wel benieuwd wat voor wit spul dat je nu echt gebruikt hebt, als het meteen begint te bruisen??

SIMBA · 18 juni 2009 op 17:28

@Kuin: Arretjescake…..das lang geleden! Vroeger was dat dé tractatie bij speciale gelegenheden bij ons thuis.
Zitten wel héél erg veel caloriën in he! Nog meer dan in gewone cake.

doemaar88 · 18 juni 2009 op 21:48

Leuk stukje, leuke titel. Mijn cake zakt 3 van de 4 keer in… Maakt ’t niet minder lekker overigens 😀 Klein puntje van kritiek; Volgende keer graag iets meer witregels. Leest prettiger!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder