Naastenliefde

Ik fietste onder een steeds dreigender lucht door het buitengebied. Buienradar had zich, net als de lente, kennelijk vergist. De eerste druppels vielen en ik kon geen kant uit. Ik zag rechts van me een huis met neergelaten markies. Zo’n groen wit gestreept zonnescherm dat in de vorm van een huif aan de muur hing. Ik ging er onder staan. Vrolijk tikten loodzware druppels op het doek boven me en ik prees me gelukkig.

Er werd tegen de ruit achter me getikt en een man, een zeventiger, gebaarde dat ik weg moest. Ik maakte verontschuldigende gebaren en wees naar de hemel. Als het misgaat kun je het best naar de hemel wijzen. De regendruppels verhoogden hun ritme en de man verdween. Ik zou straks wel aanbellen en me excuseren en dan zou hij het wel begrijpen. Misschien werden we wel vrienden.
Plots trok er een schokje door het markies. En nog een… en nog een. Langzaam werd het markies opgehaald. De bui was nu op zijn hevigst en daar stond ik. Zeiknat.
Ik besloot te blijven staan. Een beetje zielig, hoofd tussen de schouders getrokken. In de hoop dat hij een schuldgevoel kreeg. De idee verantwoordelijk te zijn voor een longontsteking kan naastenliefde losmaken, hoopte ik, dus gooide ik er een dramatische longlijdershoest tegenaan, overdreven luid, want hij moest door het dubbel glas.
Er gebeurde niets. Ik keek naar binnen. De man las, met zijn rug naar me toe, rustig zijn krant. Aan de muur hing een groot kruisbeeld.