Navelbreuk 1

Navelbreuk…

Samen met mijn hoogzwangere schoondochter ben ik het huis van haar en mijn zoon aan het schilderen. Als twee volleerde bouwvakkers wringen we ons al dagen in alle bochten om de oude muren en plinten weer fris en fruitig te toveren. Beide besmeurd met verf, in ons ouwe kloffie en met een dikke buik. Zij van een baby, ik van een lading vocht dankzij mijn niet meer naar behoren functionerende lever.

Ik heb al twee dagen buikpijn, maar ben zoveel kwaaltjes gewend zo langzamerhand, dat ik er niet teveel aandacht aan schenk. ’s Avonds thuis wordt de pijn erger en is het rood rond mijn arme navel. Schoondochter vindt dat ik mijn specialist moet bellen. Dat vind ik helemaal geen tof plan, maar na lang wikken en wegen doe ik het toch maar. En ja hoor, ik mag weer een ritje Groningen doen. Hup, melden bij de ‘spoed, en snel een beetje’.

Schoondochter komt al aanracen, mét buik en de verf nog in het haar, en we spoedden ons naar het UMCG in het holst van de nacht.

Na een flinke omweg en wat sight-seeing dankzij mijn goede aanwijzingen en aangeboren talent voor het verwisselen van links en rechts, komen we uiteindelijk aan in het stille nachtelijke ziekenhuis. Ik mag weer op een hard bedje achter een gordijn liggen en wachten. Schoondochter mag op een stoel ernaast. Het standaard bloedprikken, 100 vragen beantwoorden, longfoto’s, potje plassen, voelen, luisteren en kloppen, én weer wachten op de volgende arts,  is weer aangebroken. Ik voel mij lichtelijk geïrriteerd. Doe gewoon even een pilletje ofzo, dan kunnen we weer weg want we hebben het druk.

Schoondochter is moe, en terwijl ik net terug kom van het toilet met mijn plasje in een potje gevangen, zegt een verpleegkundige tegen haar dat ze wel op het bed mag gaan liggen als ze dat wil. Ik zie even het verlangen in haar ogen, maar dan beseffen we dat deze verpleegmevrouw denkt dat zij de patiënt is. We besluiten daarom dat het toch niet zo’n goed idee is. Voor je het weet prikken ze hier naalden in je buik. Een heugelijke gebeurtenis, die ik al eens heb mogen meemaken. Dat zou niet erg bevorderlijk zijn voor mijn toekomstige kleinzoon. Dus schoondochter ploft weer moedeloos in haar stoel en ik ga weer braaf op het bedje.

Na een tijdje komt er een vrouwelijke arts ook maar eens wat in mijn navel prikken en duwen. Terwijl ik nog wat grapjes lig te maken, vol vertrouwen dat zij me zo gaat vertellen dat het allemaal wel wat meevalt, zegt ze langs haar neus weg iets over opereren. Nu ben ik ineens alert. OPEREREN??? Praat ik haar na als een heel domme papagaai. Ik verslik me er van. Schoondochter ook. Maar het blijkt echt waar. Ik schijn een navelbreuk te hebben en dat moet met spoed geopereerd. Nou, lekker is dat weer, zeg ik kleintjes. Want hier had ik niet op gerekend. Talloze uitvluchten schieten door mijn hoofd. Maar ik ben de pineut en aan de beurt. Schoondochter mag met buik en al weer aftaaien door de donkere nacht, ik moet blijven..

In het voorgeborchte van de operatiekamer wordt er van alles met en aan me geprutst. Het gaat zo snel, dat ik niet eens goed in de gaten heb wat er allemaal gebeurt. Er is wel veel drukte over mijn gelakte lange nagels, want er moet er eentje schoon om de zuurstof te kunnen meten. Ja sorry, zeg ik onnozel verontschuldigend, terwijl er allerlei vloeistoffen op mijn nagels worden losgelaten. Zonder succes. En ik denk ineens aan mijn teennagels. Die heb ik gisteren in hele rare kleuren gelakt om iets uit te proberen, en het ziet er afzichtelijk uit. Wat zullen ze wel niet denken! Schaamte overvalt mij terwijl ik de OK word binnengereden. Mijn tenen gekromd, alsof dat mijn teennagels minder doet opvallen. Verf in mijn haar en op mijn handen.. en…heb ik eigenlijk mijn benen wel geschoren??? paniekert het door me heen. Guttegut,  ik sta (lig) er weer fraai op.

Wordt vervolgd…