Navelbreuk 2

Het is een gezellige boel in de O.K.  Jongedames in groene pakken huppelen vrolijk om me heen en stellen zich één voor één voor. Ik onthoud niet één naam, maar het valt me wel op dat ze allemaal behoorlijk knap zijn. Op één of andere manier stelt dat gerust. Ik probeer ook ‘leuk’ mee te doen, maar mag natuurlijk niet huppelen, wat erg jammer is, want leuk doen valt niet mee als je vastgeprikt wordt aan allerlei slangetjes en voor gek ligt met rare teennagels. De anesthesist zit achter me en wil een zuurstofmasker op mijn gezicht plaatsen. ‘Dat heb ik toch liever niet hoor’ Zeg ik enigszins gebiedend. En zowaar, dat helpt. Goh, wat een aardige mensen hier, verbaas ik mij. Ik maak (sarcastische) grap na grap en heb succes, want iedereen lacht. Ik denk: Als ik dan toch misschien wel de pijp uit ga, dan tenminste nog met een beetje waardigheid. Balen dat de gemeten hartslag mij met luid en te snel gebliep verraadt.

Dan schrijdt de koningin binnen. Een knappe blonde vrouw met duidelijk gezag, want iedereen gedraagt zich plots eerbiedig. Ook zij stelt zich voor en zegt dat zij mij gaat opereren. Plotseling sluipt er iets van wantrouwen bij mij naar binnen. Al die knappe jonge mensen, dat kan nooit oké zijn… Bovendien heb ik er ook helemaal geen zin in. Maarrr.. de plechtigheid gaat beginnen. De mooie chirurge legt mij het één en ander uit (ik zeg maar ja en amen enzo, onder de indruk van haar verschijning..) en zegt dan: ‘Goed, dan houden we nu een Time-out.’

“Een Time-out??” vraag ik. “Maar  we zijn nog niet eens begonnen….”  De knappe assistentes moeten lachen, maar de koningin niet. Zij kijkt ernstig en zegt dat ze mijn operatie gaan bespreken waar ik bij ben. “Oh, ok” zeg ik onderdanig en snoer mijzelf de mond.

Terwijl de chirurge begint op te noemen wat ik allemaal heb, (een bekende lijst met medische termen die ik zo langzamerhand uit mijn hoofd ken,  ik knik af en toe goedkeurend…) komt er ineens een term voorbij die ik NIET ken. “Goh, heb ik dat ook?” Vraag ik geïnteresseerd en belangstellend, maar de koningin kijkt ijzig op mij neer en zegt dat deze uitleg voor de assistenten is. Tot slot vermeldt zij nog even dat mijn operatie erg risicovol is ivm mijn zieke lever. Tijd om daar lang over na te denken heb ik gelukkig niet, want de anesthesist stort zich op zijn werk, maar ik ben het nooit vergeten, en vergeven doe ik het haar ook niet, mooi of niet….

Ik word wakker (jawel!) met een rits ipv een navel in mijn buik. Ik bedenk mij dat dit in deze tijd van piercings en andere lichaamsverminkingen,  best wel eens trendsetting kan worden. (‘Heb jij nog een navel? Pfff, dat is zoooo 2010…’)   De IJskoningin heb ik niet meer mogen treffen, anders had ik haar beslist aangesproken op haar gezellige praatje zo vlak voor mijn navelverwijdering. Lang leve de Anesthesist!!