Nog even niet

Schrijven, schrijven, schrijven. Blijft er nog iets anders over waar ik geen moeite mee heb? Ik kan me niet meer bedenken wat. Alles lijkt moeilijk, lastig en vreselijk onuitstaanbaar. Alles wat voor een normaal mens makkelijk lijkt te gaan, gaat me moeilijk af. Alles wat moeilijk voor een simpel mens lijkt te gaan, gaat mij nog makkelijk af. Of lijkt het maar zo? Zit ik niet gewoon wat te ijlen, omdat ik nog geen alcohol in mijn maag heb? Of zit die van vannacht er nog in? Ik moet nog bijna de alcohol in opsporing gezocht gooien! Weer verdwaald, geen naald aan de draad te krijgen, want er is geen draad. Even totaal draadloos. Even totaal zinloos. Of was alles al niet zinloos in den beginne? Woorden die eindigen op -loos zijn nu het makkelijkste op te sommen. Eindeloos, zinloos, nutteloos, weergaloos, draadloos, spoorloos. Het spoor totaal bijster totdat ik het spoor weer gevonden heb. Waarom wil ik het nog vinden als ik toch denk dat het spoor helemaal niet bestaat? Vragen die beginnen met ‘waarom’ zijn angstaanjagend. Voor je het weet ben je een uur en duizend ‘waarom’s’ verder en duizend maal gekker dan je al was.

Geluiden, constant geluiden. Alsof ik me in een gekmakende isoleercel bevind die geen einde kent. Zenuw na zenuw, hersencel na hersencel verlaat mijn lichaam. Elke zin tot iets is gevlogen. Misschien naar het verre zuiden, waar de zin in dingen weer hartverwarmend wordt. Maar nu nog even niet. Kom nog even niet bij mij, want het is hier nog te koud om te overleven. Kijk nog even niet naar mij, want de waanzin valt te zien. De ziekte straalt uit mijn ogen. Een raar virus opgelopen waar geen naam voor is bedacht. Een bodemloze put waar je niet in wilt vallen. Laat mij nog maar even hier liggen. Het licht is nog te ver om te gaan klimmen. Zolang de warmte nog niet voelbaar is, omarm ik nog even de allesvernietigende kou.