Tussen al die benevelde hersencellen zaten er toch een paar die er nog kijk op hadden. Want inderdaad, mijn schrijfsel van gisteren is nu – the morning after – lang niet zo helder als ik gisteren dacht. Toen leek het wel wat. Nu twijfel ik of het de norm voor plaatsen  haalt. Dan is dit stukkie overigens ook de moeite niet waard.

Ergens tussen mijn door de alcohol nog steeds gepijnigde cellen, weet ik nog vaag wat ik met mijn schrijven bedoelde te zeggen. Ik probeerde al eerder dronkenschap te verwoorden. Dronken gaat dat vanwege allerlei tikfouten en vooral hersenkronkels erg moeilijk en nuchter is het allemaal een vage en steeds vaker pijnlijke herinnering.

Het heeft wat van het schrijven van een dialoog. Daar ben ik nooit goed in geweest. Wat heet, daar kan ik niks van. Maar het is ook ondoenlijk. Als je een gesprek opneemt en vervolgens letterlijk weergeeft, kan geen mens je tekst volgen. In een toneelstuk of film gaat het nog, maar het wordt wel heel langdradig allemaal.

Toch zou ik graag de saaie alledaags beslommeringen van het leven een keer goed op papier zetten. Hoewel ik dan meteen weer twijfel aan het nut daarvan. Waarom zou je weergeven wat iedereen aan den lijve ondervindt? Toch lijkt het me meer dan de moeite waard. Want al die aangepaste opgehemelde en aan de fantasie ontsproten teksten schilderen ons een vertekende wereld voor.

Maar ja, wie ben ik om aan de seksuele escapades of andere grootste daden van een romanfiguur te twijfelen. Hij of zij kan er toch niks aan doen dat ik het bij de dames niet zo goed doe. Seks blijft voor mij goedbedoeld gestuntel. Ik heb nooit avonturen meegemaakt. Oké, ik ben een keer in een waterput gevallen, maar dat is  alles. Als sporter was ik zelfs niet eens middelmatig. Ook in mijn werk blonk ik allerminst uit. Zelfs in af en toe verhitte kroegdiscussies kan ik amper mijn gelijk halen. Laat staan de boventoon voeren. Wie laat zijn of haar oren nu naar mij hangen?

Een paar dagen geleden zag ik in het voorbij gaan een jongen en een meisje praten. Zelfs in die oogwenk trof me de verliefdheid in haar blik. Natuurlijk kan ik het me inbeelden, maar de liefde spatte er gewoon vanaf.

Heeft een meisje ooit zo naar mij gekeken? Ik kan het me niet heugen. Ik troost me met de gedachte dat de jongen de liefde is ontgaan. Dat ook hij over veertig jaar denkt dat er nooit iemand zo verliefd naar hem heeft gekeken als dat meisje dat hij op zijn beurt in een flits met iemand ziet flirten.

Is dat erg? Dat je de mooiste momenten in je leven kunt vergeten. Voor mij is die gedachte een houvast. Wie weet is mijn leven veel grootser en meeslepender geweest dan ik me herinner. Hoewel. Als ik al die opwindende momenten ben vergeten, waren ze dan de moeite waarde? Als je een verliefdheid over het hoofd kan zien, wat stelt het dan allemaal voor? Toch denk ik op zo´n moment met plezier aan het verhaal van het jochie dat elke woensdag op een verlaten veldje zijn droomfinale speelt. Ik herinner me een sporter die vertelde niet zo blij te zijn geweest met de gouden plak. De teleurstelling als het niet was gelukt was volgens haar groter geweest dan de vreugde bij het gedroomde succes. Nee, dan dat jongetje dat met een briljante kapbeweging zijn fiets passeert.

Kun je gelukkig zijn met enkel je dromen?  Alleen in zijn gedichten kon Slauerhof naar eigen schrijven wonen. Ben ik dan toch een levensgenieter door me elke dag in een roes te drinken en me een literair genie of wat dan ook te wanen?
De waan van de dag. Het is misschien een zwak aftreksel van het echte leven. Nuchter is het ook niet echt. Maar hoe dan ook; het is wel heel erg gewoon.

Categorieën: Algemeen

Frans

Ooit schreef ik voor een regionaal dagblad. Daar hadden ze na 22 jaar genoeg van en nu probeer ik het hier. Na een grote tussenpauze hoop ik de draad weer op te pakken.

4 reacties

Meralixe · 5 augustus 2014 op 08:34

Ho!!! Nu is het al wat duidelijker… Maar he… echt goed ga ik het nu ook niet noemen hoor.
Ik denk dat je voor het schrijven te dicht bij jezelf blijft. Ik bedoel, enerzijds probeer je de eigen ik zo eerlijk en autobiografisch mogelijk mede te delen en anderzijds confronteer je jezelf met die persoon waar je helemaal niet tevreden van bent. Dat is geen goed spanningsveld voor de schrijverij die in u huist. 🙂

Spencer · 5 augustus 2014 op 12:31

Ik zou die saaie alledaagse beslommeringen gewoon op papier zetten.

Mien · 5 augustus 2014 op 14:00

In nuchterheid een beetje dronken van liefde zijn. Gewoon eventjes zo maar ergens in de waan van zijn. Illusie en werkelijkheid mooi met elkaar vervlochten. Goede column. Graag gelezen. Verder eens met Spencer.

arta · 5 augustus 2014 op 15:57

Frans, ik lees je liever nuchter! 🙂

Ik vind de plaatsing op de hoofdpagina heel erg leuk, Dronken en Nuchter boven elkaar 🙂

Geef een reactie

Avatar plaatshouder