Een paar weken geleden zag ik twee gerespecteerde, volwassen mannen die op de televisie openhartig over hun angsten vertelden. Bang om te vliegen, bang om op de snelweg te rijden, bang voor kritiek. Wat een feest van herkenning, al ben ik geen gerespecteerde volwassen man. Ook de tafeldame bleek voor angsten behandeld te zijn. Bang zijn zit over het algemeen toch wel in het taboehoekje. Het is zwak, onnozel en tuttebellerig en dat is natuurlijk het laatste wat men wil zijn. Nee, sterk, wijs en stoer, dat is meer mijn beoogde ego.
Nachtelijke hypochondrie was ook een ontboezeming van de heren. Ik ben benieuwd of deze ziektevrees momenteel een toevlucht neemt. Je kan tenslotte geen krant openslaan of televisie aanzetten of de verhalen over een slinks dodelijke longvirus, dat de wereld aan het annexeren is, vliegen om je oren. Elk kriebeltje in je keel kan zomaar fataal zijn en zo niet dan kan je er toch op zijn minst je oude vader of moeder mee vermoorden.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik zelf de laatste dagen ook wat vermoeid ben, bovendien heb ik al wekenlang last van een kriebelhoestje en een chronisch ontstoken neusvleugel. Dat laatste ben ik overigens nog zelden bij de gevreesde symptomen tegen gekomen. Mijn besmettingsrisico is bovendien nihil, want ik ben al eindeloos in een soort vrijwillige quarantaine de oude slaapkamer van mijn uitgevlogen dochter aan het opknappen. Slopen, stucen, plamuren, schuren en verven. Dat verklaart wellicht het kuchje en de vermoeidheid. Ook de neus heeft het zwaar met al het schuursel dat ik in de beide gaten verzamel. Mondkapjes zijn schaars tegenwoordig.
De nieuwe maatregelen van Macron zullen voor mij dan ook niet heel ingrijpend zijn, behalve dat de verf en schuurpapiertjes nu online bemachtigd moeten worden en ik niet meer naar een eettent kan, wat toch wel mijn grootste hobby is. Werken deed ik sowieso al thuis. Dochter daarentegen heeft plotseling geen seizoensbaan meer en is nu met vriend naarstig opzoek naar een plek waar ze het minstens twee weken zonder buitenactiviteiten samen gaan volhouden.
Ook echtgenoots plannen zijn danig in de war geschopt. Hij zat in het vliegtuig naar Nederland voor de ‘second-home’ beurs toen deze werd afgelast. Vandaag hoopt hij weer op Toulouse te kunnen landen met een van de weinige KLM-vluchten die nog volgens schema gaan. Vervolgens moet hij op straffe van boete mijn oudste zoon van het station halen en thuis geraken, want vanaf het middaguur zit Frankrijk twee weken op slot. Zoon heeft geen zin om in zijn eentje twee weken lang vanaf zijn balkon naar de zee te moeten staren en pakt dus een van de weinige treinen die vandaag nog rijden. Het belooft een drukke quarantaine te worden.
Gisteren werden de diverse volken toegesproken. Een eerste giechel kon ik niet geheel onderdrukken, toen ik onze ‘doe-maar-normaal-dan-doe-je-al-gek-genoeg-premier’ zo presidentieel zag doen achter zijn opgesierde bureau. Alleen de vlag miste nog. Zijn speech was echter zonder poeha, respectvol en rechtdoorzee, zoals een nuchtere Hollander betaamt. Zolang dit volk maar voldoende wiet in huis heeft en verzekerd is van schone billen zal de hysterie uitblijven. Macron daarentegen hield mijns inziens een wat elitaire speech, sprak zijn volk streng toe en nam minstens vijf keer het woord ‘oorlog’ in de mond.
Ongewild borrelt er een beetje trots boven. Trots op mijn nuchtere licht anarchistische roots die toch ook een onderdeel van mijn ego-identiteit zijn …
afgezien van al die zwakke, onnozele, tuttebellerige angstjes.
0 reacties