Op Herhaling

Ik twijfel: zal ik, of zal ik niet? Als het boek dicht is dan is het klaar. Jaren geleden heb ik letterlijk een boek herlezen en toen restte mij een kater. Ik vond niet dat gevoel, dat sfeertje wat mij er nou juist toe had gedreven om het nog een keer op te pakken. Een afknapper dus, waarmee ook de eerste mooie leeservaring verdween. Het betreffende boek staat allang niet meer in mijn persoonlijke top tien.

Is op herhaling gaan dan altijd verkeerd en resten mij alleen maar ‘eens en nooit weertjes’? Met goede wijn overschrijd ik die regel graag – ik ben gekke Henkie niet! Maar een poging tot het laten herleven van fijne herinneringen kan tot een flinke kater leiden.

Zo staat in mijn geheugen een herinnering gegrift aan het vakantievriendje dat ik thuis weerzag. Waar zout en zand in Spanje ons totaal niet stoorden, voelden in mijn bed de satijnen lakens als schuurpapier. Gelukkig waren wij er beiden snel klaar mee.

Of zoals met die vakantievrienden op Antibes, deze zomer. Wij deelden alles met elkaar: de leuke maar vooral ook de niet-zo-leuke-dingen. Gezeik op werk, relatieproblemen, open gesprekken over seks of het gebrek eraan. Wij kropen onder de veilige deken van anonimiteit en deelden kort gezegd de zaken die je nooit op Facebook leest. Want waar is daar de durfal te vinden met een post in de trant van: “Zo. Ben helemaal klaar met hem. Seks vannacht was weer een drama, tijd om wat om me heen te sjoppen en soppen.” Of “lekker geneukt. Met mijn zwager”. Het gebeurt wel, maar niet op de asociale media. Nee, daar lees je de alleen-maar-leuke-dingen. Wie moet daarmee nu eigenlijk overtuigd worden: ik, of die luitjes zelf?

Met de mensen van Antibes hebben wij nog steeds contact. Maar moeten wij nu wel of niet bij elkaar thuis afspreken? Thuis, waar geföhnde haren en het dragen van make-up en bh weer dagelijkse kost zijn, en in sokken gehulde voeten zich wringen in knellende schoenen? Alvast om ze in te lopen, voor op werk. De slippertjes zijn allang weer vergeten. Opgeprikt op de bank zitten en net doen alsof je thuis bent in je eigen huis, van harte hopend dat zij de in openheid gedeelde verhalen in die korte vakantie zijn vergeten en wetend dat dit – net zomin als bij ons – het geval zal zijn… we zijn er nog niet uit.

Maar goed, ik dwaal af, even terug naar mijn boekkwestie. Stel dat ik deze keer veel mis door het niet te doen vanwege pure hersenspinsels? Misschien wordt het juist beter dan de eerste keer. En trouwens: wat is het ergste dat mij kan gebeuren? Satijnen lakens heb ik niet, dus geschuurd wordt er niet als ik het mee naar bed neem. Het gaat ook niet mee op vakantie, dus die kan er ook niet door verziekt worden.

Vastbesloten open ik De Boekendief van Markus Suzak en vanaf de eerste pagina zuig ik het verhaal in mij op. Goh, wat heb ik hen gemist: mijn kleine, dappere Saumensch en haar Saukerl van een stiefvader met zijn shagjes en accordeon. De stiefmoeder met haar genadeloze pollepel, rochels en scheldkanonnades. De Jood, de kelder, het wasgoed. Jesse Owens en het bombardement. En alles overstijgend de goddelijke verteller. Het boek is uit, maar zal voor mij altijd een open boek blijven. Het zal worden herlezen, keer op keer, en door de jaren heen een verzameling worden van beduimelde pagina’s. Ik verheug mij nu al op het herlezen van dit ongekend prachtige boek, en hoop dat jij ooit hetzelfde zult beleven.