Dan zit je daar, loom op een bankje, omdat je je trein hebt zien wegrijden. Geen sprankeltje hoop of geluk, en het is warm. Maar dan verschijnt ze. Een meisje met een uitstraling. Lief schattig en avontuurlijk. Ze zag me zitten, maar liep door en ging zo achter een paal staan. Een rode slaapzak en een groene tas waar een zak chips uit puilde. Een festivalganger, gokte ik. Twee meisjes die op het volgende bankje zaten stonden op. Ze liep naar de zojuist vrijgekomen plek en ging zitten. Kort hadden we oogcontact, althans, dat vermoedde ik. Door een dubbele laag van zonnebrillen heb je alleen maar oogcontact als je een staarwedstrijd houdt. Ondertussen speelde ik pingpong met de display met vertrektijden en de overkant. Ik had haar gele topje in mijn ooghoeken zitten. Een trein kwam eraan, niet de mijne. Toen stonden de mensen op die mijn bankje bezet hielden op, en zaten er twee mensen, waar onbewust een enorme aantrekkingskracht op werkte, op twee bankjes. Toen stond ze ineens op. Ze pakte haar tassen. Ze liep iets naar voren. Dit is het. Dit is het moment, waarop ze laat zien dat ze een spontane meid is en komt ze zo naast me zitten. Verder dan dat kwamen mijn gedachten niet. In mijn andere ooghoek kwam er iets anders geels aan en merkte ik dat praktisch iedereen aan het opstaan was. Ze verdween de trein in, en wat ik in mijn hoofd als sprankelende blauwe ogen met mooie speelse blik had voorspeld, zal ik nooit te zien krijgen.
Categorieën: Algemeen
Jhero
Zelfingenomen student die zich ergert aan de mensen om zich heen. Is op zoek naar feedback, bevestiging en liefde.
3 reacties
Meralixe · 7 juni 2014 op 12:24
“Zelfingenomen student die zich ergert aan de mensen om zich heen. Is op zoek naar feedback, bevestiging en liefde.”
Welkom op column x.
Maar he.. Die column? Daar is nog een beetje werk aan hoor. Goed, je hebt het jezelf ook niet gemakkelijk gemaakt. Het is niet zo simpel een kleine belevenis van uit de eigen diepe gedachte met kracht over te brengen naar de lezer.
Het (te) korte verhaal is mede bij gebrek aan witregels onduidelijk gebleven. Ik had ook enige moeite met het verspringen van de tegenwoordige tijd naar de verleden tijd (en omgekeerd) van uw schrijven al kan daar wel een logica achter schuilen.
U mag zich gerust ergeren aan mijn feedback, weet dan dat het gegeven is uit liefde, liefde voor de schrijverij.
Nu nog een passende smiley: 🙂 of :inlove: of ?:-)
troubadour · 7 juni 2014 op 15:30
Welkom op cx.
De titel; ‘Op het perron’. Bij titels laat men de punt achterwege.
Het is geen sterke titel. Uit de eerste zin kunnen we al opmaken dat we ons op een perron bevinden. Nu zou ik eerder opgefokt dan loom worden van de trein missen, maar dat is een keuze.
” Toen stonden de mensen op die mijn bankje bezet hielden op, en zaten er twee mensen, waar onbewust een enorme aantrekkingskracht op werkte, op twee bankjes”
Deze zin is niet alleen fout( 2x op)maar sticht een ongelooflijke verwarring. Ik neem aan dat jij en dat meisje overbleven, elk op een bankje en dat jullie je aangetrokken voelden tot elkaar? Van jezelf weet je dat, van het meisje kun je het slechts inschatten, Jhero.
“Als ik een ding hoopte, dan was het wel dat ik op haar net zo’n aantrekkingskracht uitoefende, dan omgekeerd het geval was.”
Deze zin lijkt me soepeler te lopen.
Het einde is dubbel triest, jij bent niet op haar afgerend en voor haar gaan liggen, zodat ze kon ontsnappen. Je hebt niet gevraagd hoe laat het was, om een vuurtje gevraagd of waar je haar van kende. Het overkomt mij ook constant en daar word ik nu sloom van…
Succes met je volgende column.
Mien · 9 juni 2014 op 22:28
Ik sluit me inhoudelijk aan bij de commentaren van Meralixe en Troubadour. Leer van hun wijze woorden en tips. Neem het mee in je volgende column. Ik heb hem graag gelezen. Welkom bij CX.