Over lijken

Soms kan ik me zomaar ineens vreselijk opwinden. Zoals laatst bij Buitenhof. We schrijven zondag 13 september tussen half een en een uur. Wiegel, Peper en iets van de Telegraaf praten over de toekomst van het kabinet Rutte II. Eerder tijdens de uitzending mocht staatssecretaris Van Rijn de veranderingen in de zorg komen verdedigen met de dooddoener dat beleid dat pijn doet nu eenmaal niet op veel steun kan rekenen. De kiezer ziet volgens de politici die dit beweren, domweg niet in dat de pijnlijke ingreep wel het beste is dat Nederland ooit is overkomen.

Beleid dat pijn  doet, is volgens mij per definitie slecht. Goed beleid maakt immers beter en vermindert pijn. Dus pijnlijke maatregelen doen meer slecht dan goed en werken averechts.  Maar dat terzijde.

Ik stoor me aan het betoog van Wiegel.

De politicus van weleer orakelt wat over de natuurlijke gang van zaken in politiek Den Haag. Hij kijkt daarbij niet op een dode meer of minder.

Hoe gaat de bezuinigingsoperatie van staatssecretaris Van Rijn volgens Wiegel verlopen. Straks als mensen noodgedwongen het verzorgingshuis moeten verruilen voor een eigen woning zal er volgens Wiegel best wel een keer wat fout gaan. Een 80-plusser komt ten val en overlijdt of moet naar het ziekenhuis. Meteen zullen SP en PVV het tragische ongeval, nog steeds volgens Wiegel, aangrijpen om kritische vragen  te stellen.  En, analyseert de liberaal verder, de PvdA hangt haar politieke oren dan weer veel te veel naar die kritiek.
Waarom wind ik me hier zo over op? Is het omdat ik me stoor aan het gemak waarmee er over een mensenleven wordt gesproken? Of ergert het me dat de critici tussen de regels door het verwijt krijgen dat ze incidenten misbruiken om het beleid af te kraken?

Nee, ik ben kwaad omdat we worden voorbereid op in dit geval dodelijke gevolgen. Want wat als  volgend jaar het beleid niet één maar tientallen hoogbejaarden vroegtijdig het leven kost? Dan kunnen de critici maar beter hun mond houden, want ongelukjes gebeuren er nu eenmaal altijd.

Mijn verontwaardiging bereikt een hoogtepunt als ik pal na de uitzending op een bericht op teletekst stuit. Het lijkt wel of alle puzzelstukjes ineens op de goede plek vallen.

Het artikel gaat over een paar wilde zwijnen die uit de Zuid-Willemsvaart worden gered.  Brandweerlieden helpen de dieren uit het water. Aan de wal wacht een jachtopziener die de wilde zwijnen ter plekke een voor een doodschiet. Buiten de Hoge Veluwe en het Meinweggebied in Midden-Limburg moeten de dieren op grond van overheidsrichtlijnen worden afgeschoten.
Dit bericht zal waarschijnlijk heel wat meer verontwaardiging oproepen dan de opmerking van Wiegel.
Ik zie het lot van de zwijnen als een metafoor voor wat er met ouderen in dit land staat te gebeuren.
Wie zichzelf niet meer kan redden is aangewezen op welwillende mantelzorgers.
In het verpleeghuis kan iemand alleen nog terecht als hij of zij op sterven na dood is. Gespecialiseerd personeel komt dan na een laatste maaltijd naar keuze een pilletje brengen of een spuitje geven. Ook volledig naar eigen keuze.