Parawazig

Normaliter ben ik toch een aardig “down-to-earth” persoontje, maar bij tijd en wijlen zijn er momenten dat mijn vrienden me toch naar beneden moeten trekken omdat ik weer eens ergens zweef en van alles hoor en zie wat anderen niet horen. Het is me dan ook met de paplepel ingegoten; mijn moeder raadpleegde al DE kaart om te kijken of en wanneer ze ging verhuizen. Ik zat daar met mijn aardbeienneusje stiekem bij. Ik ging dan heel stil ergens in een hoekje van de kamer zitten en bekeek mijn moeder met andere ogen en probeerde te zien wat zij schijnbaar zag. Ik zag natuurlijk helemaal niets en hoorde alleen de parkiet gillen dat de deur dicht moest. Maar goed,ik ben dus al besmet met het Kaartvirus toen ik nog amper kon praten, laat staan de kaart zou kunnen lezen.

Door de jaren heen, was het virus soms actief en moest ik voor een ieder in de omgeving de kaart leggen, ik kon er niets aan doen, de besmetting was er nu eenmaal. Het gebeurde ook dat ik maandenlang zelfs de normale speelkaarten niet aanraakte omdat ik walgde van het zweverige gebeuren wat daar nu eenmaal bij schijnt te horen. Vaak werd er tegen me gezegd, doe er wat mee, maar maak er geen kermisattractie van. Na enig overleg met een vriendin die ook al besmet was geraakt, besloten wij er maar eens een serieuze poging aan te wagen. Zo gezegd, zo gedaan. Met kaarten en allerlei attributen, zoals wierook, hapjes, flessen wijn, gingen we aan de gang. Want, serieus als wij waren, we wilden natuurlijk ook meteen Char van haar troon stoten, dat leek ons niet meer dan logisch.

Weken van oefenen gingen voorbij, onze kaarten waren zeer positief, de prins op het witte paard en ze leefden nog lang en gelukkig zouden ons ten deel vallen. Met een glas wijn en wat hapjes op tafel, vertelden we elkaar hoe goed we wel niet waren, totdat…. de kaart ons iets anders wilde duidelijk maken. Dood en verderf zouden ons ten deel vallen en als het onszelf niet zou treffen dan wel iemand in onze omgeving. Totaal van streek werd er een pauze ingelast, schonken onszelf nog maar een glas wijn in en rookten een sigaret. Hoe we de kaart ook bekeken, we bleven tot dezelfde conclusie komen. Na de tweede fles wijn keek mijn vriendin mij triomfantelijk aan en zei helemaal opgelucht: “Veer, dit is onze kaart niet, onmogelijk, onze kaarten zijn namelijk altijd positief”. En met een grote zwaai werden de kaarten op een hoop gegooid. Met mijn glas in de hand dacht ik na over haar sublieme opmerkingsgave, ze had gelijk, natuurlijk had ze gelijk. Zelfs kaarten konden zich wel eens vergissen, voor hetzelfde geld was het natuurlijk de kaart van de buurman. De huizen van tegenwoordig zijn namelijk niet van de allerbeste kwaliteit en de stralingen van de buurman, zouden zo maar door de muren heen kunnen komen. Dat werd dus onze stelling. Wij accepteerden uitsluitend positieve kaarten, net zoals bepaalde winkels alleen de Visa kaart accepteren.

Na enige weken besloten we het maar eens met de pendel te proberen. We hadden er het een en ander over nageslagen. Hoe kwam een pendel in beweging en hoe maak je afspraken met een pendel. Het was simpel, het enige wat je hoorde te doen was de pendel te vragen welke beweging het zou maken voor een “ja” of “nee”. Professioneel als ik ben, pakte ik de pendel en vroeg, volgens het boek, de juiste vragen. In totale concentratie keken we of de pendel enige beweging vertoonde. Maar de pendel hing stil en was zeker niet van plan om, op mijn beleefd gestelde vraag, in beweging te komen. Nog een keer, weer niets. Na enkele minuten wilde ik de pendel in de hoek smijten, maar mijn vriendin pakte hem over en stelde dezelfde vraag, helaas weer geen enkele reactie. We keken elkaar aan, namen het glas ter hand en overlegden wat we nu moesten gaan doen. En opeens drong het tot me door, de pendel hoorde ons niet, het was hardhorend!!! Mijn vriendin, keek mij twijfelachtig aan, pakte de pendel en schreeuwde: “Hallooooooooooooooooo wat is ja???” Waarachtig de pendel twijfelde niet langer en bewoog!! Mijn vriendin, die niet van haar stuk af te brengen is, heeft de hele sessie geschreeuwd naar het stuk glas aan een touwtje!!

De pendel en de kaarten liggen nu alweer een tijdje in de kast. De flessen wijn zijn onaangebroken. Het virus is slapende, maar ik voel alweer dat het langzaam aan het ontwaken is. Dus mensen, aarzel niet en meldt u aan voor een positieve kaart of een dove pendel!