Practicum Anatomie

Ik wil geen verpleger worden. Ik wil geen doktor worden. Geen arts. Geen cardioloog. En ook geen chirurg. En toch stond ik daar vandaag als onervaren student te snijden in een afgehakt bovenbeen van iemand die ooit zijn lichaam aan de wetenschap heeft geschonken. Aan de wetenschap geschonken; met het stoffelijke overschot kan onderzoek gedaan worden en kunnen enge ziektes misschien wel de wereld worden uitgeholpen door geniale onderzoekers, kunnen aandoeningen misschien door doktoren worden geanalyseerd en beter worden begrepen, kunnen studieboeken worden gemaakt met levensechte illustraties en kunnen de geneeskundestudenten van nu de doktoren van de toekomst worden en honderden mensenlevens redden. Of je komt terecht bij een stel studerende Bewegingswetenschappers. Een teleurstelling zou ik het haast willen noemen.

Het practicum van [url=http://www.linkylog.nl/pivot/entry.php?id=99]vorige week[/url] was voor mij een regelrechte ramp. En toen hoefde ik slechts te kíjken naar een stel uitgeholde mensen, pardon; [i]objecten[/i]. Want nee, het zijn geen mensen meer. Je moet gebrainwashed worden en de knop omzetten om het niet meer als mensen te zien. Het zijn objecten, het is materiaal. Materiaal dat wel met respect wordt behandeld, maar dat ook letterlijk en figuurlijk open en bloot tentoongesteld wordt.

Vandaag bij practicum twee moest er dus zelf gesneden worden. Al vanaf het moment dat ik opstond keek ik er tegenop en elke keer als ik weer terugdacht aan de week ervoor maakte mijn maag een sprongetje. Zelf snijden, het leek deze ochtend een onmogelijke taak die niet voor mij was weggelegd; ik heb al de grootste moeite met kipfilet. Dat vind ik al vies!
Maar het practicum [i]skippen[/i] is geen optie. Het [i]moet[/i]. En ook al ben je echt verhinderd een keertje te komen (bijvoorbeeld omdat je ziek bent), dan zullen je dit moeten bekopen met het afleggen van een praktisch tentamen. Ik doe uiteraard alles liever dan dat tentamen, waarbij je op je vingers gekeken wordt. En dus was het doel vandaag van het 3 uur durende practicum dan alleen ook maar; overleven. Overleven en de klok smeken om op te schieten.

Helaas werkte de Vaporub die ik onder/in mijn neus had gesmeerd niet de doordringende stank te verdrijven en heb ik daardoor onbewust ruim 2,5 uur door mijn mond geademd (Hetzelfde mechanisme wordt altijd ingeschakeld als ik in het zwembad de toiletten moet schoonmaken.) Maar gelukkig; ik overleefde het. En het viel zelfs een ietsepietsie klein beetje mee. Het meeste snijwerk heb ik aan mijn medestudenten kunnen overlaten en zelf heb ik slechts een paar minuten met het mesje het bovenbeen bewerkt. (Ik zal verdere details besparen)

Thuis ben ik direct onder de douche gesprongen. Ik voelde me nog steeds vies. Zelfs toen mijn witte-veel-te-grote-doktorsjas in een plastictas verfrommeld in mijn Eastpack zat gepropt en ik op weg naar huis was. Ik kon het nog ruiken. Ik zag het nog scherp voor me. Ik voel me raar. Ik stapte in de metro. Ik werd een deel van de grijze forenzenmassa. Ik begon weer te denken aan het practicum. Ik begon mij werkelijk af te vragen of de mensen rondom mij het aan me zouden kunnen zien wat ik zojuist voor ogen had gehad. Of dat ze het misschien aan me zou kunnen ruiken. En hoe zou men reageren als ik een van de medepassagiers zou vertellen wat ik zojuist had gedaan? ‘Ik heb zojuist in een bovenbeen gesneden, van een overleden iemand die zijn eigen lichaam heeft gedoneerd aan de wetenschap waarvan het lichaam momenteel niet meer één geheel vormt, .’ (Het klinkt cru wat ik schrijf, maar in mooiere woorden omschrijven kan gewoon niet). Zouden ze het interessant vinden? Respect voor me hebben? Of mij een idioot vinden? Hoogstwaarschijnlijk dat laatste en zouden ze maar al te graag willen dat ze hun stoel niet vast zat maar een stukje konden opschuiven. Gok ik tenminste.

Om 6 uur was ik thuis. Na een lange douche, tandenpoetsen en schone kleding aan voelde ik mij eindelijk fris genoeg om aan tafel te kunnen schuiven voor het avondeten.

Jummie, [i]kipfilet[/i] met spek