Quarterlife crisis?

Dus hoe ga ik een column schrijven als ik niet eens weet wat ik in mijn bio zet? Een korte omschrijving over mezelf. Ik kan dat niet. Het lijkt zo makkelijk om jezelf te omschrijven, totdat het ineens in een paar woorden moet. Ik kan een songtekst gebruiken of een quote, maar zegt dat wat over mij? Dat is slechts kopiëren en plakken. Veel te makkelijk.

Het is voor het eerst dat ik iets schrijf. Dat ik iets schrijf en eigenlijk iedereen kan lezen. Sinds kleins af aan had ik al een dagboek, waar ik braaf elke avond in schreef. Dit heb ik daarna nog een tijdje gedaan in mijn pubertijd en toen was het afgelopen. Toch bleef ik dingen die ik dacht of mee maakte vertellen tegen mezelf. Waarom dan niet op papier?

Ondertussen heb ik me bedacht dat ik misschien wel in een quarterlife crisis zit. Dat kan dus de reden zijn dat ik niet goed ben in het schrijven van een bio. Hoe weet ik nou wat ik wil en wat ik leuk vind? Terwijl ik dit schrijf, vraag ik mezelf al af waarom ik altijd overal een reden achter moet zoeken. Waarom kan ik geen bio bedenken? Waarom dagdroom ik zoveel? Waarom heb ik voor de opleiding ‘rechten’ gekozen en waarom woon ik eigenlijk in de binnenstad.  Natuurlijk kan ik vaak ook wel antwoord geven, maar het is frustrerend als dat niet kan. Gelukkig heb je dan nog google. Google is mijn beste vriend. Google weet altijd het antwoord en als google het niet weet, verzint hij ook niet een stom advies waar je niets aan hebt. Nee, google zegt gewoon dat hij het niet weet. Google heeft me ook vertelt dat ik waarschijnlijk in een quarterlife crisis zit, want inderdaad ik verveel me rot. Ik studeer, ik werk, ik schrijf en ik heb sociale contacten. Toch mag er wel wat spannends gebeuren. Dan komt het tweede signaal van een quarterlife crisis: het verlangen naar de middelbare school. Daar was alles spannend en alles leuk, want de dingen die we niet mochten doen, deden we stiekem. Als ik straf had, dan sliep ik bij een vriendinnetje. Dan gingen we stiekem naar de disco en dronken we stiekem alcohol. Wat een spannende avond was dat dan.

Ook mijn liefdesleven mag wel weer wat spannender worden. Al die tijd dacht ik dat ik het prima had zo alleen. Vrijgezel op deze leeftijd en kunnen doen wat ik wil leek me al die tijd heerlijk en dat is ook zo. Ik ontken niet dat ik heb genoten van de avondjes stappen zonder gezeur van een vriendje, of de scharrels die je de juiste aandacht geven, maar je hart niet kunnen breken. Ik denk dat ik daar nu wel genoeg van heb gehad. Of zou het komen omdat ik niet meer zoveel ga stappen? En daar is dan alweer het vierde signaal. Lekker twijfelen over alles. Ik zit nu voor het eerst in mijn eentje in de Mockamore met een kopje Earl Grey thee. Dit soort dingen doe ik normaal niet alleen. M’n grenzen heb ik al verlegd en daarnaast heb ik een column geschreven. Mijn eerste echte column. Geen quarterlife crisis misschien?