Regen

Regen, regen en nog eens regen, dat is het enige wat we zien en voelen. Ons humeur is gedaald tot ver beneden het vriespunt of beter gezegd, het waterpeil is gestegen tot onze lippen. Vier weken Italie, brachten ons drie natte weken. De charme van het geluid die regendruppels op het tentzeil horen op te roepen, brengt bij ons alleen nog maar meer irritatie. Paul weet eindelijk wat het spreekwoord betekend, met de kraan open dweilen. Terwijl hij de tenten die ondergelopen zijn, droog probeert te krijgen en te houden, doen de wolken er nog een schepje boven op. Er ontstaan watervallen op plekken die ik niet had kunnen verzinnen. De grond is zo verzadigd dat er meren ontstaan, niet alleen op het eens zo droge grasveld maar ook ontstaan er schitterende meren in de tenten van de gasten.

Kruiwagens vol grind worden door Paul gestort om het water een halt toe te roepen. Zelfs onze tent die op een verhoging staat, houdt het niet meer droog. Plasjes water ontstaan er op het grondzeil, hevig proberend om ook hier zo’n beroemd Italiaans meer te laten ontstaan.

Op het veld waar de tenten staan, zie ik sommige mensen al inpakken. Ze trekken het niet meer en stiekem ben ik jaloers op ze. Zij kunnen zo maar gaan, weg van de regen, de klamme kleding en het waterbed.

Ik heb bewondering voor de mensen die blijven en nog veel meer bewondering voor het feit dat ze blijven lachen en gekheid maken. Er loopt een meisje van drie met gekleurde kaplaarsjes door de plassen heen te rennen, stampend in de modder, helemaal in haar element loopt ze onvoorstoorbaar door de stromende regen. Haar vader rent haar lachend achterna “Ninaaaa.. Ninaaa kom terug.” Nina hoort niets, ze waadt onvoorstoorbaar door de plassen en de modder heen.

Nina zit in haar eigen wereldje. En ik volg haar, mijn eigen wereldje in. Ik ben niet meer in het natte Italie, maar ik zit heerlijk in mijn eigen huis, op mijn eigen bank en uit de keuken komt een heerlijke geur van de preischotel die in de oven staat. Mijn pubers hoor ik boven met elkaar praten en lachen.

Ik word ruw uit mijn dagdroom gewekt als ik Paul hoor zeggen dat er voor de rest van de week ook regen wordt voorspeld. Ik barst in huilen uit, als een klein kind zit ik met mijn handen voor mijn gezicht te huilen. Zoals de regen over de ramen rolt, rollen bij mij de tranen over mijn wangen. Een schijnbaar onuitputtende bron van water. Ik wil naar huis.

Paul troost me, zo goed als kwaad als hij kan. Hij vertelt me op zachte toon dat het door de regen komt. “Dit is niet het Italie zoals wij het ons hebben voorgesteld, vertelt hij me. Het wordt echt beter als de zon strakjes schijnt.”

De regen is gestopt, we hebben nu al meer dan anderhalve week schitterend weer zonder één druppel regen. We hebben gezwommen in het Gardameer, we zijn naar het strand geweest nabij Venetie, we hebben bergtochten gemaakt, de scheve toren van Pisa een bezoek gebracht en last but not least, mijn kinderen zijn geweest.

Er is geen wolkje meer aan de lucht, behalve dan ’s nachts als niemand mij ziet dan pakken donkere wolken zich boven mij samen en “regent” het weer net zo hard als in de eerste weken van ons avontuur in Italie.