Respect?

Ik verkoop hem liever aan jou dan aan iemand anders, zei mijn zoon. Toen ging er wel een lampje branden, op de dashboard maar niet bij. Dat kwam later.De auto trilde vreselijk als ik remde.

Kinderen, daar moet je het van hebben.

Ik doe iets verkeerd. Ik creëer geen respect. Dat vermogen is voor mij niet weggelegd. Geslagen door mijn kleinkinderen sla ik me op mijn beurt door het ouder worden heen.

Waarom zou je treuren omdat je het op een dag niet meer kan.

Gaat heen en vermenigvuldigt u, schreef ooit iemand. Nou, laat dat maar aan mij over.

Neem uw bed en wandel, schreef een ander. Heb ik maar één keer gedaan. Toen deelde ik een douche met daarin een bed, samen met een andere kraker, die s’nachts werkte en ik overdag naar de Kunstacademie heen en weer liftte. Bij mijn terugkomst maakte ik hem gewaar van zijn verplichtingen en ik kon in het warme bed kruipen. Meteen daarop kwam er meestal dan iemand anders douchen, dus de posters van Uriah Heep (of zoiets) dropen van de wand.

Geen respect. Op hun verjaardagen wordt het hele boeltje in elkaar geslagen, de halfdronken moeders kwekken boven het verschrikkelijke lawaai uit….een bekend gegeven.

Lijfstraffen bleken uitermate doeltreffend in mijn kinderleven. Later kwam ik erachter dat ook sommige vrouwen het een stuk beter doet functioneren. Ja, dat is.

Deze week is mijn dochter van 13 naar 14 jarig. Pap, vroeg ze, wat krijg ik….? Ik zeg, meid, je hebt alles al, zullen we je digitale communicatiepark laten repareren. Alles is namelijk allemaal wel ergens gescheurd of een hoek af. Goed zei ze, zomaar. Ze weet maar al te goed dat ze alles al heeft.

Als mijn generatie niet meer kan treuren, stikt het in Nederland van de miljonairs, de huizenprijzen omhoog en alles draait op volle toeren.

Maar dan moeten we wel immigranten welkom heten, anders gaat het faliekant mis en moeten de miljonairs zelf koken en afwassen, schoonmaaken en op hun kinderen passen……ai, dat zal ze leren.

Respect is dan te laat.