Roken?

Toen mijn vader aan longkanker overleed, gooide mijn oudere broer tijdens de begrafenis zijn pakje zware shag weg en ik stak na diezelfde begrafenis een Belinda filter op. Nog net geen 14 was ik. Volop in de pubertijd en recalcitrant als de pest, want van leven ga je nou eenmaal dood.

Ik heb het keurig opgebouwd, van een paar sigaretten per dag, naar twee volle pakjes op een doorsneedag. Ik moet eerlijkheidshalve bekennen dat ik aan het allereerste pakje sigaretten geen lol beleefde. Het inhaleren viel me zwaar tegen. Ik heb met een licht hoofd, duizeligheid en twee klamme zweethanden menig lantaarnpaal innig omhelst.

Ik werd een fervent rookster. Als mensen stopten met roken of althans daar een poging toe deden, keek ik ze meewarrig aan. “Superongezellig ben je geworden” zei ik tegen mijn zus, die na 30 jaar roken er de brui aangaf.

Anno 2017 is roken een taboe geworden. Overal op straat zie je mensen roken, vaak in clubjes, of je ziet een eenzame roker voor een deur staan of op het balkon, want in huis roken is bijna een misdaad. Rokers worden verbannen alsof ze de Pest hebben. Mensen klagen buren aan als ze in hun eigen tuin een sigaret roken. Er worden weerzinwekkende foto’s op pakjes tabak gezet van mensen die al dan niet ziek zijn geworden van roken. Kortom, alle middelen worden ingezet voor een rookvrije generatie en om mensen de stuipen op het lijf te jagen.

Door te roken heb je een grote kans op kanker en hart- en vaatziekte, dat zal ik niet ontkennen. Ook deze fervente rookster is na 38 jaar uiteindelijk gestopt met het roken van sigaretten. En nee, ik was niet ziek, hed geen hartinfarct gehad, mijn cholesterol was in orde en had een keurige bloeddruk.

Waar mijn bloeddruk wel van stijgt is dat vreselijke antirookbeleid, wat hier geldt. Die heilige koppen op tv van de bekende  Nederlanders die jarenlang zelf hebben gerookt, en nu waarschijnlijk af en toe wit rond de neus zien van een of ander al dan niet chemisch goedje. Zij pleiten dan met uitgestreken gezicht voor een “Rookvrije generatie”.

Maar waarom irriteren die campagnes me zo erg dat ik de behoefte voel om er over te gaan schrijven? Zouden campagnes over drugs- of alcoholgebruik me net zo irriteren? Het antwoord is volmondig JA, want diep in mijn hartje ben ik nog steeds die recalcitrante puber die vindt dat iedereen het zelf moet weten want uiteindelijk….. Ga je van leven altijd dood!