Rotterdamse columns 3 Oom Piet

Apetrots was ik op oom Piet. Al was hij eigenlijk oudoom, de man van tante Lies, de zus van oma Bergers. U weet wel, van slager Bergers uit Leiden. Soms mocht ik uit logeren bij tante Lies en oom Piet. Oom Piet was fijn om bij te logeren. Voor dag en dauw stond hij op om te werken. Ik zag hem ‘s middags thuis komen. In uniform, met pet en tas en dienstfiets. Een rijzige man met een grote kop erop. Oom Piet werkte bij het Staatsbedrijf der Posterijen, Telegrafie en Telefonie. Oom Piet was postbode.

Hij was van de tijd dat je bij ‘Coolsingel’ nog aan het grote postkantoor dacht. Van de tijd dat grote nog met dubbel o werd geschreven. Postbode was een gerespecteerde dienstbetrekking: hoeder van het briefgeheim en bewaker van de verborgen boodschappen van de buurt. Iedereen kende oom Piet en oom Piet wist alles. Dat wist weer iedereen. Oom Piet was veilig.

Oom Piet is er al lang niet meer. En toen is nu niet. Wie nu ‘Coolsingel’ zegt, heeft het over het politieke gekissebis in het Stadhuis. Wie van uniformen houdt is reactionair. Wie PTT zegt, moet voor straf in guldens afrekenen.

En dan de postbode. Ja, er zijn wel postbezorgers. Niet één komt er aan je deur, maar een hele reeks. Ze brengen meer folders dan brieven rond. Ze dragen plastic jasjes in schreeuwkleuren of zijn juist onherkenbaar. Wees eerlijk. Zien zij er uit als hoeders van ons briefgeheim? Zij doen goed werk en verdienen respect. Maar ik vraag me wel eens af waarom er zoveel moet veranderen. Ik vrees voor wat er allemaal nog meer verrommeld wordt omdat het niet modern, efficiënt of economisch rendabel is.

Misschien was oom Piet dat alles inderdaad niet. Maar hij was wel bekend. En betrouwbaar. En de man van tante Lies. En fijn om bij te logeren.