‘Ha, Moes!’ Ik kan me niet herinneren dat hij ooit mama tegen me zei. Moes is prima, het heeft iets knussigs. In een jolige bui noemt hij me ‘Ouwe’, een titel die ik hoofd fronsend en de eerste keer dat hij me zo noemde met open mond absorbeerde. Maar ook met die benaming moest ik blij zijn, zo vertrouwde hij me in de gauwigheid toe, want dat zegt hij tegen al z’n vrienden. Nou vooruit.
‘Hi, Honey!’ roep ik enthousiast en ik geef hem een dikke kus die wordt afgeveegd. Vanavond, als ik hem naar bed breng, ruil ik tien kussen voor een kriebelsessie over zijn bijna 12-jarige ruggetje voordat hij in slaap valt. Dat maakt deze veegpartij meer dan goed. Zo leer ik ze onderhandelen. Hij noemt het chantage.
‘Hannie!’, waarom noem je me toch steeds Hannie?’
‘Dat is een koosnaampje, en Engels. Het betekent liefje.’
‘Whatever, ik heet geen Hannie dus noem me niet zo.’ Hij kijkt een beetje pissig vanachter een brilletje dat wel een poetsbeurt kan gebruiken. Jemig, wat wordt hij groot.
‘Ok, duidelijk. Noem ik je geen Honey meer, Pikkie.’
‘En dat vind ik helemáal niks. Zeg maar gewoon Toon. Of Toni, dat klinkt ook lief.’
‘Is goed, Schattie. Mag dat wel?’
‘Nou vooruit. Omdat jij het bent, Ouwe. Heb je limo? Een groot glas?’
Ik hou me in. Want eigenlijk wil ik hem fijnknijpen en tienduizend kussen geven. Maar die veegt hij vast alle tienduizend af. Vanavond komt alles goed en wordt alle schade ingehaald: een halfuur woorden raden van tenminste zes letters die ik op zijn rug schrijf á raison van tenminste tien kussen. Gisterenavond leverde enkel het woord ‘Hondendrollenzakjes’ een al een klapzoen of vijf op, dus dat komt vast goed.
14 reacties
Esther Suzanna · 11 januari 2018 op 13:41
Zo lief! Ik weet er alles van… 😉
Esther Suzanna · 11 januari 2018 op 13:43
Dat is niet waar trouwens, wél van het ‘stoere’ maar ondertussen, ik mag/kan ze alles noemen… Ze reageren alleen niet, of moeten me lachen… 😉
Karen.2.0 · 11 januari 2018 op 20:53
Haha! Ja, precies 😀
I-Pat · 11 januari 2018 op 15:08
Top.. Mijn dochtertje is pas 2, maar ook in die fase beginnen de onderhandelingen al.
Karen.2.0 · 11 januari 2018 op 20:54
Oooeehh… dan zijn ze nog zo om op te vreten, geniet ervan 😉
Robert · 12 januari 2018 op 10:48
Toen ik voor de eerste keer een zes letter woord op een rug schreef, zei ze ja en draaide zich om. Of kwam dat door het afsluitende vraagteken? Nooit te oud voor ruilen! Prettig stuk!
Karen.2.0 · 13 januari 2018 op 12:11
En nou mag ik (mogen we) raden wat jij op haar rug schreef? 😀
Robert · 13 januari 2018 op 13:25
Doe maar een gooi. Maar wel om de beurt, he ..!
Karen.2.0 · 23 januari 2018 op 00:06
Ben er nog steeds niet uit 😉
Arta · 12 januari 2018 op 12:41
Heel erg vertederend!
Je schrijft zo lekker dat over de kleine slordigheidjes gewoon heengelezen wordt 🙂
Karen.2.0 · 13 januari 2018 op 12:12
Dank je wel, Arta! En dat is mooi meegenomen 😉
Hans Schoevers · 15 januari 2018 op 09:50
Een heerlijke column!
NicoleS · 22 januari 2018 op 15:35
Lief . Mijn manneke is 11. Af en toe krijg ik een knuffel maar buiten het zicht van zijn vriendjes. Mooi en goed geschreven.
Karen.2.0 · 23 januari 2018 op 00:07
Dank je wel, Nicole! Ik mis je, hier. Waar blijf je met je mooie schrijfsels? X